Cape Fear 1

Odysseus

Wat ruikt dat bloed toch lekker...

door Florianne Sollie (14 jaar) - Stedelijk Gymnasium Nijmegen

Theatermarathon Odysseus, geregisseerd door Aus Greidanus

Na eerst drie uur gewoon lessen te hebben gevolgd, stapte ik op 17 januari met nog 44 leerlingen en enkele leraren in de bus op weg naar Den Haag. Daar zouden we in het Appeltheater een theatermarathon gaan bijwonen: Odysseus.

We hadden niet veel later moeten vertrekken, want we waren net op tijd. De zaal zat al ontzettend vol, en er waren nog maar weinig plaatsen naast elkaar. Nauwelijks zaten we of de lichten gingen uit en er klonk gerommel. Het was begonnen.

Het eerste deel speelde zich af in Sparta, in het paleis van Menelaos. Daar was Telemachos, de zoon van Odysseus, inlichtingen over zijn vader aan het inwinnen. Er was een prachtige paleiszaal nagebouwd op het podium, met kroonluchters, balkonnetjes, baden (!) en al. Er was een aantal kinderen in de zaal dat op iedere zin commentaar had, en de regisseur moest daarom op het podium komen om het spel stop te zetten en een donderpreek te houden. Daarna is dat gelukkig niet meer gebeurd. Na een korte pauze gingen we de zaal weer in voor het tweede deel. Het decor was naar mijn idee niet eens zo heel erg veranderd, maar toch gaf het een hele andere sfeer. Het speelde zich af op Aia, het eiland van Kirke, waar Odysseus denkt een paar dagen te zijn, maar in werkelijkheid is hij er een jaar. Wat men speelde was de verveling onder de mannen van Odysseus. Er was onder andere een s-s-stotterende dronkelap bij, die me zo nu en dan erg aan het lachen maakte met zijn ‘aanvullingen' op de verhalen van de rest van de mannen. Het derde deel vond ik absoluut niet leuk, maar wel heel mooi. Op het toneel hadden ze de Hades (onderwereld) nagemaakt. Zo lag er een leeg olievat, stond er een los autobankje, en was er rook of stoom, ik wist niet precies wat het voor moest stellen. Veel van de acteurs hebben die scène langer dan een half uur stil gelegen, gezeten of gehangen. Er was er zelfs een, onder een deken, die ik pas zag toen hij aan het eind opstond. Boven een bepaald volume weergalmden de stemmen, en ik had het er koud van. Echt koud, ook al was het erg warm in de zaal. Het vierde deel was een stuk luchtiger. Wat zeg ik, het was hilarisch. Het moest een godenvergadering op de Olympos voorstellen. Iedere god was een typetje, van dom blondje (Aphrodite) tot meedogenloze, onredelijke baas (Zeus). Gezichten, gekke uitspraken en typische kleding maakten het publiek aan het lachen. Na het vierde deel was het grote pauze. Scholieren die zich daarvoor hadden ingeschreven schoven aan bij het buffet, anderen aten zelf wat of gingen naar de friettent op de hoek, die goede zaken deed. Je kon daarbinnen geen vin verroeren, laat staan in een enigszins comfortabele houding je frietje opeten. Buiten was ook geen succes, want er stond nogal veel wind. Toen moesten we weer terug naar het theater, om ons ineens op Scheria te wanen, het eiland van de Faiaken. Al eerder die dag hadden we op een scherm in de foyer kunnen zien hoe de kostuums en het decor gemaakt waren. Ik had me toen al verbaasd over een jurk die alleen maar aan elkaar hing of leek te hangen van kraaltjes en draadjes. In deze scène werd die jurk gedragen, en alle kostuums die daarbij hoorden. Leuk om een beetje te hebben gezien hoe dat tot stand is gekomen. Ik vond dit vijfde deel niet heel bijzonder vergeleken met de rest, ook al heb ik me zeker niet verveeld. In de pauze die hierop volgde vergat ik mijn flesje. Ik ging terug de zaal in om het te halen, en zag toen hoe ze uit enorme jerrycans ‘bloed' op de vloer stonden te klotsen. Ik vond het erg lekker ruiken, naar afwasmiddel, maar het zag er niet echt appetijtelijk uit. Deel zes was weer in een paleis. Deze keer op Ithaka, het thuisland van Odysseus. De Faiaken hadden hem hierheen gebracht, en Odysseus had alle vrijers gedood die zijn vrouw Penelope sinds het einde van de oorlog hadden lastiggevallen. Het was geen happy end. Odysseus en Penelope stonden minuten lang tegenover elkaar zonder iets te zeggen. Dat was nogal pijnlijk, en om me heen hielden meerdere mensen hun adem in. Ik ga niet vertellen hoe het af is gelopen of op wat voor manier dan wel, want ik vind eigenlijk dat iedereen het zelf zou moeten zien. Het is echt een hele belevenis om 8 uur en drie kwartier lang óf naar toneel te kijken, óf te weten dat je zo weer de zaal in moet om verder te kijken. Voor ons als toeschouwers was het vermoeiend, maar voor de acteurs moet het slopend geweest zijn. De staande ovatie van weet ik hoeveel minuten was dan ook echt op zijn plaats!

De volgende ochtend hadden alle leerlingen die mee waren geweest de eerste twee uren vrij om uit te slapen. Wat een luxe, zou je denken, maar ik kwam mijn bed niet uit om half negen. Het liefste had ik me nog eens omgedraaid, mijn ogen weer dicht gedaan, en de hele vorige dag opnieuw beleefd.

| Meer