|
|
|
 |
|
Een van de meest bijzondere stages waarin 2 jaar in 9 weken zijn gepropt, zo lijkt het. Mijn eerste dag ben ik meteen omgedoopt van meisje in stoere decorbouwer, en die gympen dat kon echt niet, ik werd meteen naar de bouwwinkel gestuurd voor schoenen met stalen neuzen.
Stage lopen bij De Appel is iets dat ik nooit meer vergeet; het team, het gebouw, de acteurs en vooral het toneel. Wat begon als een bouwval waar ik in het begin niets van begreep, veranderde in een decor waarvan ik eigenlijk nog steeds niks begrijp. Maar dat begrijpen is meer in de zin van ‘whow': dat ze dit hebben kunnen maken, en dat ik deel heb mogen maken van het uitvoeren hiervan. Wat begon met een paar planken zagen op de zaagmachine is uiteindelijk het prachtige decor voor Herakles geworden. In De Appel lijkt alles te kunnen en is niets onmogelijk, dat heb ik na 9 weken wel geleerd. Zo werd mij verteld dat er een boot aan een ketting aan het decor zou komen te hangen; toen de boot na een paar weken werd binnen gebracht via de zijdeuren, kon ik niet begrijpen dat dat immense ding echt aan een paar takels boven het toneel kon worden gehangen.
Na alle weken weet ik beter: alles kan, en alles mag bij dit theater, en niets is te gek of te groot. Sterker nog, het kan altijd groter en nog een beetje gekker. En het was fantastisch om dat te mogen ontdekken. De jongens van de techniek sleurden me werkelijk overal mee naar toe! Zo stond ik na nog geen twee weken al 7 meter hoog in een hoogwerker met een boormachine planken vast te schroeven: waarvan eigenlijk de plank net iets te zwaar was voor mijn dunne, niet gespierde armen. Ja, die spieren zijn na die weken wel verbeterd!
Of liep ik in de brug boven de tribune en het toneel, geconcentreerd om niet te vallen: snoeren van lamp naar lamp vervoeren en weer via palen naar beneden, stekker hier, spot daar en ga zo maar door.
Werken met zaagmachines waarvan je, als je er alleen al naar kijkt, al bang bent dat je vingers er af liggen. En dan is het geweldig dat ze allemaal stuk voor stuk geloven dat je echt wel met die machines kan werken na een aantal voorbeelden en uitleg. En als je ergens naar vraagt, krijg je meteen een uitleg, in De Appel staan ze overal voor open, en ze willen je alles dolgraag vertellen. Ook de klusjes achter de schermen waren erg leuk, even een tl-balk ophangen, of een deur maken, geen probleem, ik doe het allemaal. Schoon blijven doe je geen enkele dag, je gaat met zwarte strepen op je gezicht en een stoffige broek weer naar huis. Je gaat steeds meer deel uitmaken van alle klussen, weet waar je mee bezig bent, en krijgt steeds meer idee hoe het decor er uit komt de zien. Na een aantal weken mocht ik de decorontwerper helpen, de rekwisieten waren nu deel van de dag, de grote boot verven. Skeletten beitsen en met latex behandelen, waardoor deze er zo griezelig mogelijk uitzien voor de scène in de onderwereld. Ook de Griekse zuilen maken was erg leuk om te doen, het verven hiervan heeft aardig wat rugpijn veroorzaakt, maar het resultaat was prachtig.
De laatste twee weken werd mij gevraagd of ik bij de kostuumafdeling wilde helpen, daar zei ik zeker geen nee tegen, en ook hier heb ik geweldige dingen mogen maken. Een gouden ketting, schoenen verven, een kroon maken, en ook hier waren ze er zeker van dat je alles kon maken wat ze vroegen, en dat is zo fijn om te merken! En lukt het dan toch niet, dan komt er hulp vanuit elke hoek. Na een aantal weken stage veranderde de dagelijkse routine: deze werd onderbroken door de acteurs.
Want om 12.00 uur ging de grote zaal dicht en gingen de acteurs repeteren, want na weken repeteren in de Appelloods konden ze nu aan de slag in het decor in het Appeltheater.
En zo zag je het hele wereldje ontstaan; de acteurs in de mooiste kostuums, de spots die we weken daarvoor nog hebben opgehangen schenen nu op de boot die ik nog geverfd heb. Het decor is af en de laatste klusjes werden gedaan. Nog 4 weken tot de première, je voelt de spanning, hier en daar wat stress bij verschillende mensen, even vragen bij de kassa of het al is uitverkocht, komen er eigenlijk belangrijke mensen?
Nog even snel mijn vrijkaarten voor de première ingeleverd, iedereen succes gewenst met de laatste loodjes, want ik ga jullie na een geweldige tijd helaas verlaten.
Maar.... ik zie jullie op de première!
Eveliene Sluijter,
stagiaire productie
(De reageeroptie is gesloten.)
| Frances 11/02/2012 |
toffe stagiaire Eveliene, je was een supertoffe stagiaire! En wat heb jij veel dingen gedaan zeg! Fijn dat je het zo naar je zin hebt gehad bij de Appel. Voor altijd weet ik nu dat het antraciet is... en niet zwart! LOL! Tot ziens op de prem! |
|---|