Repetitie 22 september 2011

Zuurzoete godinnen

Daar zat ik dan, aan een hoekje van een wolkwitte tafel, mijn stoel ietwat achteruit geschoven, uit bescheidenheid of was het verlegenheid. Aan tafel met Olympische godinnen. Wie droomt daar niet van? Schuin tegenover me zat Zeus, met zijn privésecretaresse. Allemaal zaten ze met hun neus in de papieren. Leesbrilletjes in de aanslag. Ja, ook goddelijke ogen gaan na verloop van tijd achteruit. Ze lazen wat tekst luidop en bespraken en bediscussieerden en betwijfelden en bekritiseerden en beslisten en kwamen terug op beslissingen en zo ging het maar door. Woorden werden gewogen op de weegschaal van het wel of het niet. Een goddelijk geluid als de klokken in honderd kathedralentorens. Zeus kromp ineen bij het aanhoren van al dat goddelijk getater. Plots stond hij op in de gedaante van een regisseur. En zijn stem donderde: ‘Speel het nu even als de zure zusters.' Er viel een doodse stilte aan tafel. De godinnen keken elkaar aan. Ik zag schitteringen in hun ogen, het vuur van hun tongen scherpte hun lippen... Een klaterend vuurwerk van gouden woorden sprongen als vonken uit hun monden op tafel. Scherpe messen die in een rituele dans over het papier rolden. ‘Het lijkt wel een stuk van Tsjechov: De Zure zussen,' zei één van de godinnen achteraf.'

De boegbalk

(De reageeroptie is gesloten.)