|
|
|
 |
|
Ik wist niet dat jij iets met voetbal had, zei een kennis me zondagmorgen op de Scheveningseweg. Ik vertelde dat ik onderweg was naar Herakles, ook een wedstrijd en ook eredivisie, maar dan een marathon van elf uur. Trouwens ook een duel tussen goden en halfgoden. Niet in het stadion, maar in het theater van de Appel even verderop. En dit keer niet tegen Ajax, zei ik nog glimlachend. Nou, veel plezier, zei hij. En dat had ik Het was een interland tussen toneelspelers, tussen hemel en aarde, tussen droom en daad, in de arena van Zeus en Aus. Met sprinrjes en solo's, voltreffers en achterhoedegevechten, schijnbewegingen en samenspel.
Vanaf de uitverkochte tribune liet ik me maar meevoeren op het dubbelspoor van de Griekse mythen in onze tijd. Hellas in Den Haag. Aphrodite en Poseidon, Prometheus en Medea als tijdgenoten, met alle macht en onmacht, liefde en oorlog, kroondomeinen en slagvelden. Een stroom van verbeelding uit de bronnen van de Olympus in het klokhuis van de Appel opgeslagen en in bloei gezet.
Met een oogst aan springlevend theater. Ik kan het niet allemaal doorvertellen. Mij bleef wel meteen iets bij. Het was ook zo bijzonder. Het was een kern van de voorstelling, in het hart van de Appel. De oude Grieken noemden het kwintessens. In een scène zit Eurystheus, een kreupele koning in de slagschaduw van zijn onverslaanbare neef Herakles. Ingepakt in een mantel valse schijn.
Vol kwetsuren van jaloezie en afgunst. Een ziekelijke vorst. Wel macht en troon, maar geen god en held. Despoot en zielepoot. De acteur die de koning speelt kent hem. Hij weet van zijn gestalte en schijngestalte. Hij speelt binnenstebuiten. Je ziet hem en kijkt ook dwars door hem heen. Aus Greidanus jr. speelt deze Griekse koning. Transparant en sterk, omdat je iets van ons herkent, trekken van onze tijd. En het is ook ontroerend, omdat ik in zijn spel zijn moeder terugzie. Alsof Sacha Bulthuis er weer is.