|
|
|
 |
|
In Plato's versie van de Prometheusmythe, in de dialoog Protagoras, werd er in een eerste fase, bij het scheppen van de sterfelijke schepselen, gezocht naar een kosmische orde waar een ideale harmonie elk lijden uitbant. Hier waren het de goden zelf die alle sterfelijke schepselen op aarde scheppen. Ze gaven aan de broers Epimetheus en Prometheus de opdracht om alle mogelijke kwaliteiten en vaardigheden onder die schepselen te verdelen. Epimetheus ging onmiddellijk aan het werk: ‘hij bouwt een kosmos op, een volkomen evenwichtig en leefbaar systeem waarin elke diersoort de kans krijgt met betrekking tot de andere te overleven.' Een soort paradijselijke utopie. Toen hij klaar was, besefte hij dat er niets meer overschiet om de mens mee te bedelen. Plato: ‘Ook Prometheus zag geen uitkomst aan die opgave: ‘welk middel van behoud vind ik voor de mens?' Daarom rooft hij aan Hephaestus en Athena hun technische kennis, tezaam met het vuur - want zonder vuur kan niemand die kennis verwerven of gebruiken - en zo weet hij de mens toch ook een geschenk aan te bieden.' Prometheus stal niet alleen van de Olympische goden, ‘bovenal verschaft Prometheus zonder toestemming van Zeus de mensen een nieuw vermogen, een nagenoeg goddelijk scheppend vermogen. (...) Wat betekent dat ook zij als gelijken van de goden echte scheppers worden.' De mens werd daardoor een sterfelijk schepsel dat de kosmische orde kan verstoren. En dit zag Zeus met lede ogen aan. Mateloosheid en overmoed waren zo eigen aan menselijkheid. ‘Kortom, in tegenstelling tot de andere diersoorten - waarvan Epimetheus het leven zo volmaakt heef georganiseerd dat ze een evenwichtig en onveranderlijk systeem vormen dat in alle opzichten tegengesteld is aan het stelsel dat de mensen zullen vormen zodra ze met kunsten en wetenschappen zijn uitgerust -, is de menselijke soort de enige onder de stervelingen die tot hybris in staat is en ook de enige die zowel de goden kan uitdagen als de natuur verstoren en zelfs vernietigen.' Met andere woorden een harmonische kosmos is een illusie. Dat is een les die men uit de Griekse mythologie kan trekken. Luc Ferry: ‘indien de kosmische orde volmaakt was en werd gekenmerkt door een duurzaam en onwankelbaar evenwicht, dan zou de tijd, dat wil zeggen het leven, de beweging en de geschiedenis, eenvoudig tot stand komen en zou er zelfs voor de goden niets meer te zien of te doen zijn. Daarom kunnen en mogen de oorspronkelijke chaos en de krachten die ze af en toe opwekt nimmer volledig verdwijnen. En daarom ook is de mensheid met al haar gebreken en vooral met haar eindeloze opeenvolging van generaties - want sinds Pandora werd gezonden sterven de mensen ‘echt'- onmisbaar voor het leven. Een schitterende paradox die op deze wijze kan worden geformuleerd: er is geen leven zonder dood, geen geschiedenis zonder opeenvolging van generaties, geen orde zonder wanorde en geen kosmos zonder een beetje chaos.'