|
|
|
 |
|
In het bereiken van die verzoenende staat speelt bij Zeus en Prometheus de notie van het lijden een belangrijke rol. ‘In order to be changed into a conciliatory god, even Zeus must yield to the code of suffering.' Aischylos werkt dit mooi uit in Prometheus Geboeid. Kan Zeus lijden? Alleen als hierop bevestigend geantwoord kan worden, kan hij een verzoenende god worden. Prometheus lijdt. ‘Even though he is a god, Prometheus suffers organic pain, like Jesus on the Cross - or like human beings.' Wat het lijden voor Prometheus dragelijk maakt, waardoor hij het lijden kan lijden (genot vindt in het lijden), is een weten dat Zeus niet weet. Prometheus, de vooruitziende, kent het lot van Zeus. Hij weet wat Zeus te wachten staat. Hij weet dat Zeus ooit van de troon gestoten wordt door een zoon die machtiger zal zijn dan hij. Als hij Thetis zwanger maakt, zal zij hem een zoon baren die hem zal verslaan. Prometheus kreeg deze voorspelling mee van twee oergodinnen Themis en Gaia. Dit toont eens te meer aan dat Prometheus letterlijk een spilfiguur is tussen primaire chtonische krachten (hij is de zoon van een Titaan) en de Olympische wereld (hij oefent een grote invloed uit op Zeus, Herakles en de mens). Hij is een kruispunt tussen de aarde en de hemel. Zelfs Zeus is onderhevig aan het lot; de vloek van de herhaling rust ook op de familie van de goden. Want net zoals Zeus zijn vader Kronos van de troon stootte, zo zal zijn zoon (die hij wil scheppen bij Thetis) hem van de troon stoten. Alleen Prometheus, hij die vooruit ziet, weet hoe de zich herhalende cyclus van geweld doorbroken kan worden. Hij kent de voorspelling. ‘Only the chained Prometheus knows the answer of how to break the succession of violence that Zeus with his own punishment is in the proces of continuing.' Zeus krijgt dat antwoord wanneer hij Prometheus vrijlaat. Zeus zal dan ook niet achter Thetis aanzitten, maar haar laten huwen met Peleus, die bij haar Achilles verwekt.
Ook het Christendom kent de overgang van een meedogenloos wrekende god (uit het Oude Testament) naar een liefdevolle verzoenende goed (uit het Nieuwe Testament). In de christelijke mythologie speelt het lijden en de dood van een godenzoon in deze overgang een belangrijke rol. In die zin zijn er parallellen te lezen tussen Herakles en Christus. Met dit verschil dat de dood van Jezus een offer wordt genoemd. Met het offer dat Jezus gaf, nam hij alle lijden van de mensheid op zich. Wie in Hem leeft (gelooft), lijdt niet meer. Op de website Christian Answers lezen we: ‘De Heer Jezus Christus, die de enige ware ‘onschuldige' en ‘rechtvaardige' was in de hele geschiedenis der mensheid, heeft desondanks geleden meer dan ieder ander, die ooit geleefd heeft. En dat de Hij voor ons! ‘Christus stierf voor onze zonden' (1 Kor. 15:3). Hij leed en stierf, om de wereld eens en voor al te bevrijden van de vloek. Zelfs nu kan Hij een ieder bevrijden van zonden en gebondenheden, die Hem in geloof aannemen als persoonlijke Heer en Heiland.' Een op Griekse mythologie geïnspireerde interpretatie (betekenis) van Christus' lijden en dood aan het kruis, zou als volgt luiden: ‘laat die notie van een god als transcendentale zorgverstrekker die erover waakt dat alles goed komt en een gelukkige afloop van onze daden vrijwaart, voorgoed varen.' De Grieken bouwden in de Prometheus mythe een ironisch spanningsveld op met een grote relativerende kracht. Iets waarvan de hedendaagse boekgodsdiensten (Christendom, Islam en Jodendom) wat van kunnen leren. De oppergod Zeus is niet de exclusieve schepper van de mens. De mens werd geschapen door een Titaan. Met andere woorden zijn afkomst (genealogie) is aards, chtonisch. Desalniettemin zijn mensen en goden door het lot met elkaar verbonden. Zeus heeft Herakles nodig. Herakles is mens en god. In Herakles vertaalt zich het transcendentale streven, om in een verticale beweging, het aardse te overstijgen. Herakles doodt chtonische (aardse) monsters, hij bestrijdt natuurrampen (overstromingen, bedreigde oogsten, pestepidemieën), hij handelt steeds uit een gevoel van rechtvaardigheid, maar hij is en blijft een feilbare mens. Hij is opvliegend (doodt al eens iemand per ongeluk), drankzuchtig en vrouwengek. Een mooier voorbeeld van het Nietzscheaanse touw gespannen tussen goed en kwaad is er niet.