|
|
|
 |
|
Jaco Bouwer werkt vanuit het thema macht. Tijdens het proces is onderzocht hoe dit thema een concrete vorm moest krijgen. Van de vele mogelijkheden moest een specifiek terrein van macht geselecteerd worden om machtsprincipes te kunnen tonen. Regisseur Jaco Bouwer koos voor het terrein waar ieder mens in zijn leven heel direct met macht te maken krijgt: binnen de intermenselijke verhoudingen. Hij wilde het machtsspel tussen man en vrouw, ouders en kinderen, geliefden en tussen het individu en de groep laten zien.
Naar aanleiding van de toneeltekst Woyzeck van de Duitse schrijver Büchner en de actuele Fritzl-zaak werden allerlei gewetensvragen gesteld als 'Why did you do it?' en 'Do you hate yourself?' om jezelf en anderen te confronteren met zaken waar je misschien liever niet aan denkt. Tijdens het proces werden ook improvisaties op de vloer gespeeld om de werking van macht in het spel te voelen, hierbij kwamen associaties naar boven met het Stanford Prison Experiment: degenen die de macht hebben, gaan deze macht ook uitoefenen. Wat er zich afspeelde voor de toeschouwer was heel beangstigend. Hoewel het maar acteren was voelde het erg echt. Daarnaast kwam door de improvisaties en de verschillende inspiratiebronnen het idee naar voren van een en dezelfde ruimte die je niet kunt verlaten. De voortdurende cirkel van gebeurtenissen die in deze ruimte plaatsvinden is de basis van de voorstelling.
Macht en machtspelletjes vind je overal, van micro tot macroniveau. Met deze gedachte in het achterhoofd werden verschillende toneelteksten gelezen, met scènes waarin mensen elkaar tot het uiterste drijven. Van deze teksten werden de mooiste en sterkste scènes gekozen, die vervolgens werden teruggebracht tot de kern waarin de spanning zeer voelbaar is. Vaak waren dit maar enkele zinnen waarin personages met cynisme of juist met een emotionele uitbarsting hun gevoelens uiten.
Na de selectie van verschillende scènes werd er gezocht naar structuur om de betekenis van deze teksten vorm te geven. Naast de gekozen teksten hebben de acteurs ook zelf monologen geschreven die de verhouding tussen man en vrouw concreet maken.
De voorstelling is het toonbeeld geworden van macht, maar tegelijkertijd ook van machteloosheid.
Karlijn op het Veld
stagiaire dramaturgie Toneelgroep De Appel