Persreacties
NRC Handelsblad
Bacchanten van David Geysen is meeslepend. Hij heeft Euripides' tragedie over roes versus rede aangegrepen om actuele uitspraken te doen. 'Schoonheid is voor eeuwig, machtsvertoon is dat niet', klinkt het. Geysen laat Dionysos en zijn bacchanten de kunst symboliseren - onder druk, opgejaagd - en koning Pentheus het regime dat die kunst vogelvrij verklaart.
De god Dionysos, een mooie rol van Iwan Walhain.
Geert de Jong, de moeder, de oervrouw, die in haar seksuele hunkering de enige man in haar leven verzwelgt. Eerst maakt ze zichzelf wijs dat ze een jonge leeuw heeft gedood. Anders dan in de tekst laat Geysen haar zelf de waarheid inzien. De seconden waarin je dat afgrijselijk besef op De Jongs gezicht ziet dagen, zijn ijzingwekkend, ontstellend theater.
Telegraaf
De jonge regisseur David Geysen laat
Bacchanten afspelen in een anderhalf uur durende roes vol kleurijke zinsbegoochelingen. De acteurs bewegen zich langs een lange spiegelwand die soms transparant wordt. Dan doemen er beelden op alsof het hallucinaties zijn. Tegenover de krachtpatser waarmee Iwan Walhain zijn Dionysos gestalte geeft, ontroert Joost Bolt als de onmachtige koning Pentheus. Vooral wanneer hij zich opmaakt voor de zoektocht naar zijn moeder. Het noodlot dat hem wacht, wordt door Bob Schwarze zo mooi beeldend uit de doeken gedaan dat we ons daar zelf een gruwelijke voorstelling van kunnen maken.
Geert de Jong maakt als moeder Agaue pas tegen het einde haar entree, kruipend. Met bloed rond de mond en een verschrikkelijke mededeling. Het publiek weet dan al wat er is gebeurd, maar zij realiseert het zich pas nu. De spetterende apotheose die hierop volgt, is een lust voor het oog (en oren) en houdt je nog enige tijd in extase.
de Volkskrant
Als actrice Geert de Jong als Agaue opkomt, zit ze onder het bloed. Het is het bloed van haar eigen zoon Pentheus, die ze zojuist in een extatische roes om het leven heeft gebracht. In een blauwe plastic zak in haar hand zit zijn hoofd: een trofee. Pas op dat moment als de roes langzaam afneemt, komt ze erachter wie hij was, dat ze haar eigen zoon op gewelddadige wijze heeft vermoord. Het is de enige scène van De Jong. Maar wel een waarin ze een compleet scala aan acteerhoogstandjes kwijt kan. Van de ultieme extase tot de allerafschuwelijkste ontnuchtering denkbaar, zodra ze zich realiseert wat ze heeft gedaan. Trillend, brullend en grommend ligt ze op de vloer.
David Geysen maakt van Euripides' Bacchanten woest, cartoonesk en een tikje gothic muziektheater waarin elke emotie zo heftig mogelijk wordt uitgespeeld.
De opzwepende, percussierijke muziek van Carl Beukman geeft de toch al felle voorstelling een stuwende kracht, waardoor deze op een constant hoge snelheid aan het publiek voorbij dendert. Een mooi zicht...
Den Haag Centraal
Fascinerende theaterbeelden in gedurfde
Bacchanten!
David Geysen is een jonge regisseur die in gedurfde, pakkende theaterbeelden kan denken. Zijn regie van
Bacchanten is er een voorbeeld van...
De klassieke tragedie van Euripides krijgt in de grote zaal van het Appeltheater een visuele verbeelding die je zonder meer bijblijft.
De actrices uit het ‘koor' worden in hun balletachtige uitdossing ongrijpbare, nimfachtige individuen. Mooi gedaan!
Geysens
Bacchanten zwerft ergens tussen zeer fascinerend en ‘over de top' in. Met pakkende theatermuziek van Carl Beukman.
Maar ook met moeder Agaue die ontdekt dat de kop van de leeuw die ze gedood denkt te hebben het hoofd van haar eigen zoon Pentheus is. Nauwelijks speelbaar, denk je. Actrice Geert de Jong maakt er een brok aangrijpend oerverdriet van.
AD Haagsche Courant
... onvervalste Appelproductie.
David Geysen laat in zijn bewerking zien dat de ‘dionysische roes' van alle tijden is.
Onder die roes steken de vernuftige en soms ingewikkelde dialogen met stellingen als ‘schoonheid is eeuwig, macht is dat niet.'
theaterjournaal.nl
Toneelgroep De Appel wijst haar publiek met de nieuwe voorstelling
Bacchanten op de kracht - en uiteindelijk vooral ook het gevaar - van schoonheid. Er wordt gebruik gemaakt van prachtig bewerkte teksten, groot uitgepakte decors en kostuums, sterke muzikale composities en krachtige acteurs. Zo wordt er alles aan gedaan om de oude tragedie van Euripides nieuw leven in te blazen.
Regisseur David Geysen omschrijft de tekst van Euripides als ‘een wonderschoon stuk'. Om de schoonheid van de tekst over te brengen zet hij op theatraal gebied alle zeilen bij. Hij trok een sterke spelersgroep aan, met krachtige rollen voor Joost Bolt als heerser Penteus en Iwan Walhain als de narcistische god Dionysos.
... tegen het einde van de tragedie stijgt de voorstelling uit boven haar theatraliteit. Dan komt het verhaal daadwerkelijk tot leven, dan slaat de bom in. Penteus' moeder, gespeeld door actrice Geert de Jong, komt strompelend het podium op met haar buit, haar trofee. Eindelijk is er strijd te zien op het podium. Strijd in een oude vrouw die uit haar roes ontwaakt en zich realiseert waar de Dionysische waanzin haar toe gedreven heeft. Echt vernieuwend of aangrijpend is Geysens enscenering niet. Maar mooi is ze wel. En, laten we wel wezen, dat is ook niet verkeerd. Want het is waar: ‘A thing of beauty is a joy forever.'
cultuurpodium.nl
Bacchanten van Toneelgroep De Appel is in de eerste plaats vooral mooi. Het toneelbeeld is geraffineerd opgezet, met een geweldige lange glazen/doorkijkspiegelwand en formidabele belichting (ontwerp van Reier Pos). Deze klassieker van Euripides in een mooie regie van David Geysen kenmerkt zich door de combinatie van een prachtig decor, meesterlijke muzikale ondersteuning, sterk licht en overtuigend toneelspel.
Een mooie productie maar toch een kanttekening. Als je een gezelschap hebt waarin een aantal sterke vocalisten zitten dan moet je daar zeker in deze productie, die zich daar goed voor leent, gebruik van maken.
... Als je alleen al de scène van de rouwende moeder (Geert de Jong) om de door haar zelf vermoorde zoon ziet, weet je direct wat acteerkwaliteit betekent. Dit is werkelijk hartverscheurend mooi toneel wat Geert de Jong laat zien. En de slotscène met een hoofdrol voor drummer Leon Klaasse is van een meesterlijk niveau vooral qua toneelbeeld. Verder is het heerlijk Joop Keesmaat weer eens een mooie monoloog te horen spelen.
toneel.blog.nl
Door de acteurs met ruimte te laten spelen, ontstaat er een mooie spanning tussen de personages. De teksten worden helder gebracht en maken zowel het verhaal als wel de relaties tussen de karakters onderling duidelijk. Voor degenen die het verhaal niet kennen, lijkt
Bacchanten te beginnen als een sprookje; prachtige teksten en mooie choreografie versterken deze indruk.
Joost Bolt als koning Pentheus laat op een subtiele manier zijn koninklijke minachting blijken voor de dierlijke lusten van zijn tegenspeler. Mooie indrukwekkende muziek valt hem bij.
David Geysen laat de kijker in
Bacchanten zowel de tekortkomingen van regels en orde ervaren, als een sensatie van vrijheid en schoonheid. Hij is confronterend en verleidt.
