|
|
|
 |
|
door Herman Rosenberg
De Oude Grieken op Scheveningen bij Toneelgroep De Appel? Dat zit goed, weten we dan. Denk aan de marathons Tantalus en Odysseus van de afgelopen jaren. Het waren theaterhits die publiek trokken uit het hele land. Waren dat vooral scheppingen van 'Mister Appel' Aus Greidanus, de nieuwe versie van Euripides' Bacchanten is een werkstuk van de jonge regisseur David Geysen. Hij viel eerder dit seizoen op met de bijdrage Water aan het theatrale veelluik Tuin van Holland, waarmee het gezelschap de vaderlandse geschiedenis herschreef. Water was een gedurfd en wild miniatuur, dat werd gespeeld, gedanst en gezongen in een grote bak water. En nu dus Bacchanten, dat vrijdag in premiere gaat. Euripides schreef het stuk toen Athene in oorlog was met Sparta. Zoekend naar houvast gaven sommige Atheners zich over aan oude rituelen, zoals het drinken van bloed van geofferde dieren en het dansen en drinken tot men in trance was. Deze elementen gebruikte Euripides. In zijn tragedie staat het conflict tussen de roes en de rede centraal. Moeten driften worden beteugeld of juist niet? Volgens David Geysen zijn de meer dan twee millennia oude Griekse tragedies nog altijd actueel. ‘De Grieken worden nog steeds gespeeld omdat ze een zuivere verbinding hebben met onze tijd. Bacchanten gaat over een machthebber die erg gesteld is op regels, op normen en waarden. Een vreemde god, Dionysos, dringt zich op in zijn land. Door deze religieuze gebruiken te verbieden, slaan vredelievende rituelen om in fanatieke explosies van haat. Ik vind dat inhoudelijk vrij actueel.' Ook het element van de vervoering, de roes, vertaalt Geysen eenvoudig naar het heden.
‘Als ik een mooi boek lees of zoen met mijn vriendin of het Haags Gemeentemuseum bezoek, kan ik in die roes terechtkomen. Leve de roes! In de roes vergeten we even ons kleine ik dat als een strenge stuurman boven op het leven zit en de teugels strak binnen de lijnen van de maatschappij houdt. De roes is het leven zelf, althans daar waar we het in alle vrijheid loslaten om... te leven.'