|
|
|
 |
|
Dag 2, 22 januari
Gisterenavond ben ik in Colombia aangekomen. Vandaag begint mijn zoektocht naar Jezus, in Bogota. Het valt gelijk op dat hier veel winkels zijn die Jezus- en Mariabeelden verkopen en dan zeg ik bewust beelden en niet beeldjes, want sommigen zijn bijna 2 meter groot. In het museum van Botero hangt een schilderij van de kruisiging, met Jezus in Botero-stijl. Bij het maken van de foto ging het alarm af en kregen wij een waarschuwing, zo zie je maar hoe gevaarlijk deze tocht wordt. Hierna kwamen wij bij een expositie terecht waar de gelijkenis tussen stenen en aardappels centraal stond. Dit deed mij gelijk denken aan de stenen in de woestijn die Jezus aanziet voor broden. In de middag hebben wij de Monserrate berg beklommen. Vanaf de top van de berg heb je een goed zicht over Bogota. Er staat een kerk op de berg, ‘de kerk van de gevallen Jezus'. In deze kerk staat het lijden van Jezus centraal. Op het altaar ligt hij halfdood op de grond en rondom de kerk is een pad waar de lijdensweg van Jezus in meerdere beelden wordt getoond. Op de berg aan de overkant staat een groot beeld van Jezus die zijn handen ophoudt, zoals de beroemde in Rio.
Dag 3, 23 januari
Vandaag hebben wij een vijf uur durende fietstocht gemaakt door Bogota. We hebben veel van de stad gezien, ook stukken waar je in je eentje of 's avonds beter niet kunt komen. Het verschil tussen Candelaria, het oude centrum van de stad waar ook de hostels zitten en de omliggende wijken is groot. Rondom Candelaria liggen in een vorm van een C de gevaarlijkste wijken, waaronder Las Cruces. Hier komen veel overvallen en berovingen voor. Meer naar het zuiden worden de wijken minder gevaarlijk, maar er heerst wel veel armoede. De vooraanstaande politici, politie en geestelijken spelen een dubbele rol in dit land. Aan de ene kant willen ze de drugshandel opdoeken en de stad veiliger maken, maar aan de andere kant liggen de politiebureaus midden in het drugshandelgebied en wordt de drugshandel door hen in stand gehouden. In een kerk vlak bij het presidentieel paleis zijn bijzondere schilderijen te zien over religie, onder andere van een militair die een kruis draagt en van een zwarte Maria. We konden helaas niet naar binnen, want de president is bang voor fietsen, geloof het of niet. Hij is bang dat daar explosieven in verstopt zitten. Tijd voor een exposure therapy in Nederland zou ik zeggen.
Er is in Bogota veel graffiti te zien, de meeste tekeningen zijn echte kunstwerken. Interessant is dat de werken eerder Hindoestaans aandoen dan Christelijk, vanwege het felle kleurgebruik en de symbolen. Veel graffiti is ook politiek van aard. De tekeningen vertellen iets over de moeilijke en gewelddadige jaren. Veel presidenten en vooraanstaande personen zijn/worden vermoord. Het land is voor toeristen redelijk veilig, maar voor politici niet. Onze gids heeft veel verteld over de geschiedenis van Colombia en dat heeft indruk op me gemaakt. Ik besef steeds beter hoe gelukkig ik moet zijn dat ik in Nederland geboren ben, waar je niet paranoïde op je spullen hoef te letten of het risico loopt dat je op straat zomaar wordt neergestoken.
Dag 4, 24 januari
Vandaag zijn we vertrokken naar Zipaquira, waar een zoutkathedraal staat. De kathedraal verbeeldt de lijdensweg van Jezus, voor elk van de 14 stappen is er een kapel met een eigen kruis. Uiteindelijk kom je uit in een grotere tempel die is opgesplitst in drie delen: de geboorte, het leven en de dood van Jezus. De zoutmijn was al in gebruik door de indianen voordat de Spanjaarden naar Colombia kwamen. In het begin van de 20ste eeuw werd er een kerk van gemaakt.
Via Zipaquira zijn we doorgereisd naar Villa de Leyva, een klein dorpje ten noorden van Bogota. Het is een rustig koloniaal dorp met witte huizen en kinderkopjes. De sfeer is er een stuk beter dan in Bogota. In het midden van het dorp is een groot plein waar in het midden een kerk staat. Toen wij hier 's avonds voorbij liepen vond er een mis plaats. Er werd veel gezongen en de kerk zat goed vol.
Wat hier ook opvalt is dat Jezus overal is afgebeeld in bussen en op auto's. Ook dragen mensen sieraden waarop hij te zien is of staat hij afgebeeld op hun zonnebrilhoesje. Hij is hier een stuk hipper dan in Nederland.
Dag 5, 25 januari
Vanochtend zijn we vertrokken met de bus richting Bogota. Jezus was in deze bus zeer aanwezig, in de vorm van knipperende lichtjes die aan de remverlichting waren gekoppeld. Op deze manier komt het licht van Jezus je tegemoet als de rem wordt ingedrukt. Voor ons lichtelijk humoristisch, maar de Colombianen schenken er duidelijk geen aandacht aan. De bussen in Colombia stoppen waar en wanneer ze iemand aan de kant zien staan die misschien wel mee wil. Dit zorgt ervoor dat de busreizen altijd langer duren dan je had gepland. De buschauffeurs zijn vriendelijk en er hangt vaak een gemoedelijke sfeer in de bus, zeker als er een lange rit wordt gemaakt. Wij moesten nu van Villa de Leyva naar Neiva reizen, een reis die zo'n 8 uur zou duren zonder stops. Uiteindelijk zijn wij laat in de avond in Neiva aangekomen.
Dag 6, 26 januari
Vanochtend zijn wij vroeg uit Neiva vertrokken om naar de woestijn te gaan. Bij het busstation van Neiva hadden wij het geluk dat we een chauffeur vonden die ons helemaal in het hostel in de woestijn wilde afzetten, terwijl de woestijn normaal alleen toegankelijk is met een motortaxi. Al snel bleek dat de chauffeur een zeer geliefde man is in de omgeving van Neiva. Eerst kwamen wij zijn ouders onderweg tegen, waarop hij gelijk de bus stilzette en een gesprek met ze begon. De bus raakte steeds voller met passagiers. De chauffeur moest pakketjes ophalen en vervolgens weer ergens anders afgeven. Er was een vrouw in de bus die aan de chauffeur vroeg of hij even een kip voor haar wilde kopen voor 20.000 pesos, dat was natuurlijk ook geen probleem.
Hoe dichter we bij de woestijn kwamen, hoe droger de natuur werd. Er lag zelfs een karkas van een koe langs de weg waar gieren van aan het eten waren, alsof je een wild west film in bent gereden. De woestijn zelf was prachtig: veel cactussen, rood zand en kleine boompjes en struiken. We hebben een wandeltocht door de woestijn gemaakt, niet lang genoeg om de stem van God te horen of stenen voor broden aan te zien, maar wel om te genieten van deze oase van rust. Mijn broer merkte op dat Dick Swaab heeft geschreven dat je na drie dagen in je eentje in de woestijn vanzelf gaat hallucineren. Swaab zegt dan ook dat de heilige geschriften zijn gebaseerd op hallucinaties van profeten. Wie zal het zeggen?
Dag 7, 27 januari
Vanochtend hebben we nog een stuk door de woestijn gelopen. Eerst hebben we gelachen om een paar toeristen die moeite hadden om hun paard de juiste kant op te sturen en daarna kwamen er twee cowboys voorbij die een enorme kudde koeien het pad over joegen. Dat was erg mooi om te zien. De rest van de dag hebben wij in de bus gezeten naar San Agustin.
Dag 8, 28 januari
San Agustin is een kleine stad waar nog veel overgebleven beelden zijn van de Indianen. Er is een archeologisch park waar grafstenen te zien zijn die de Indianen maakten ongeveer 2000 jaar geleden. Veel dieren werden antropomorf afgebeeld. De verschillende delen van het park liggen vrij ver uit elkaar rondom de stad, maar wel mooi in de bergen met uitzicht over de andere dorpen in de buurt. In het centrum staan meerdere kerken. De grootste staat bij het plein in het centrum van de stad. Dit is de standaard indeling voor de kleinere dorpen in Colombia: een plein met een kerk in het midden en daaromheen een paar straten.
Dag 9, 29 januari
Vanochtend zijn we op tijd vertrokken om naar Popayan te gaan. In het centrum van San Agustin werd de bus helemaal volgeladen. Terwijl de bus eigenlijk al vol zat kwamen er toch nog landbouwwerktuigen, twee honden en drie kinderen bij. Eén hond zat in een doos en dat vond hij duidelijk niet leuk, want het eerste uur heeft hij de hele tijd geblaft. De omgeving tussen San Agustin en Popayan is erg mooi. Eerst heel vochtig en mossig en daarna minder mistig maar met mooie glooiende groene bergen. Popayan is een grote koloniale stad die ook wel ‘de witte stad' wordt genoemd. Er staan veel kerken en ook op straat is Jezus veel te zien. Zo werd er bijvoorbeeld een groot, houten beeld van Jezus aan het kruis op straat gebeiteld.
Dag 10, 30 januari
Vandaag zijn wij aangekomen in Cali, de hoofdstad van de salsa. Het is geen bijzonder mooie stad, wel een grote stad. Op de bergen om de stad heen staan vaak kruizen of beelden van Jezus. Zelfs bij sommige busterminals staat een Mariabeeld in een nis. Toen we vandaag langs de kerk in Cali liepen was er een mis bezig. De kerken worden in Colombia nog druk bezocht en er wordt vaak gezongen. De deur van de kerk staat altijd wagenwijd open waardoor de mis snel de aandacht trekt.
Dag 11, 31 januari
Wij zijn vandaag naar Salento gereisd. Salento is een mooi, authentiek dorpje waar een relaxte sfeer hangt. Er zijn veel kleine kunstwinkeltjes. Ons hostel ligt twee kilometer lopen van het centrum, prachtig midden in de natuur. De plaatselijke specialiteit is trucha, gemarineerde vis, erg lekker. Colombianen zijn erg vriendelijk, onderweg van het hostel naar het centrum kregen we een lift van een jeep die dezelfde kant op moest. Wat me de afgelopen tijd is opgevallen is dat Jezus altijd óf als kind op de arm van Maria wordt afgebeeld óf tijdens de kruisiging. Wat is er gebeurd met de 30 jaar daartussen? Dit is niet alleen in Colombia zo, maar ook in Nederland. Blijkbaar is de levensloop van Jezus weinig interessant om af te beelden, de thematiek baseert zich vooral op (moeder-zoon) liefde of op het lijden, terwijl Jezus ook een leider en een leraar was. Je ziet bijna nooit afbeeldingen van Jezus die zijn discipelen onderwijst, behalve bij het laatste avondmaal. Er zijn maar twee gebeurtenissen in zijn leven die als algemeen bekend kunnen worden beschouwd: zijn geboorte en zijn dood. Wat hij daartussen heeft gedaan is bijna niet bekend en wordt ook amper verbeeld.
Dag 12, 1 februari
Vandaag een hele mooie, maar vermoeiende dag gehad. Vanochtend zijn we naar het dorp gelopen en hebben daar de jeep gepakt naar Valle de Cocora. Daar hebben we een wandeling van 3,5 uur gemaakt, normaal duurt deze wandeling 5 tot 6 uur. Er waren veel mooie uitzichten en het was een leuk pad om te lopen in de bergen met stenen, beekjes, modder en touwbruggen. Het was op sommige stukken erg steil en zwaar, maar gelukkig was het niet heel heet. Halverwege was er een klein hutje waar we aguapanela (een soort zoete thee) hebben gedronken waar je een stuk kaas in hoorde te dopen. Na een kleine pauze zijn we nog 1 km omhoog de berg op gelopen en vanaf daar konden we weer 5 km teruglopen tussen de waxpalmbomen, de nationale boom, naar het beginpunt van de tocht. Op weg naar het hostel kwamen we wat mensen tegen die zeiden dat de koffietour maar 8.000 pesos kostte, een uur duurde en de hele dag door kon worden gedaan. Dus besloten we verder de berg af te lopen naar de plantages. We waren daar rond half 5 en nadat we een halfuurtje konden zitten begon de tour. Eerst liepen we door de plantages, waar we op zoek gingen naar rijpe, rode ‘koffiekersen'. Daar mochten we op bijten en proeven, het sap uit de koffiekersen was zoet. Daarna zagen we hoe de bonen uit deze kersen worden gehaald en gedroogd worden. Als laatste mochten we zelf op traditionele Colombiaanse wijze koffie maken, waarbij je de koffiepoeder in ‘oma's sok' doet en daar water op giet. De koffie smaakte goed. Daarna in de schemering teruggelopen naar het hostel. Op het pad waren veel vuurvliegjes en je kon in de verte de lichtjes van Armenia zien.
Dag 13, 2 februari
Vandaag zijn we van Armenia naar Bogota terug gevlogen. Het vliegveld in Armenia was erg klein en er was nog geen vliegtuig te zien op de oorspronkelijke vertrektijd. Een halfuur daarna verscheen hij pas. Er moesten toen nog mensen uitstappen, maar tegelijkertijd wilden mensen al naar binnen, waardoor het alleen maar langer duurde. Uiteindelijk zijn we een uur na vertrektijd weggevlogen en drie kwartier later waren we in Bogota. Hier heb ik mijn laatste avondmaal gegeten samen met mijn broer in een klein tentje vlak bij ons hostel. En de volgende ochtend vloog ik vroeg weer terug naar ons kleine, koude kikkerlandje.
Mascha van Rhee, stagiaire Dramaturgie