|
|
|
 |
|
Krachtplek
Roeland Drost speelde o.a. Francisco in De storm en is componist/muzikant van De goede mens van Sezuan. Hij noemt zichzelf eigenlijk geen acteur. 'Ik ben muzikant. Ik ben klassiek geschoold, maar in mijn werk probeer ik vaak een cross-over te maken met nieuwe vormen. Ik wil dat dingen gaan wringen en schuren. Ik houd van contrasten, het schizofrene. Een suikerzoete melodie waar ineens een misthoorn doorheen komt, dat idee.
Ik vind het een grote eer dat ik nu bij De Appel ga spelen. De Appel staat voor mij voor 'toneeltechnisch ambacht'. Ze richten zich op tekstbehandeling met de vraag hoe kun je met oud werk nu aan de slag. Ik heb het idee dat De Appel bezig is met een zoektocht naar vernieuwing, naar iets van nu, zonder dat het hip wordt. Dat past bij mij. Ik hoop dat ik daar in de voorstelling aan kan bijdragen. De Appel is een instituut op zichzelf. Ze zijn niet trendgevoelig. Dat vind ik een teken van onafhankelijkheid. Het wordt soms geassocieerd met conservatisme, maar dat is niet terecht. Het levert juist mensen met een visie op als je je eigen onderzoek voortzet en je niet te veel laat beïnvloeden door trends. De Appel is een eigen nest, wat er zijn mag. Dat vind ik echt Haags.
Den Haag bestaat uit eilandjes die allemaal hun eigen bestaansrecht hebben. Dat heeft te maken met een soort ouderwetse beleefdheidscultuur, waarbij iedereen een zekere afstand bewaart tot de ander. Je hebt de oude chic in Den Haag, maar anderzijds is het ook een hele volkse stad. Er staat heel veel nieuwbouw met daartussendoor opeens een oud ding. Ook in de muziekscène zie je dat. Er is de belegen blues scène, de Golden Earring, maar er is ook een bloeiende tegenbeweging, bestaande uit wel zestig bands, die flink aan de weg timmeren. Het bestaat naast elkaar en er is over en weer respect, maar het mengt niet. Ik voel me thuis in Den Haag. Ik ben hier door verschillende mensen welkom geheten. Weer die beleefdheid, heerlijk.
Roeland 's favoriete plek is de enorme eikenboom voor paleis Noordeinde. 'Zo'n boom is natuurlijk een krachtplek, het is een stille getuige van heel veel geschiedenis. Hij heeft zoveel koninginnen en hoogwaardigheidsbekleders gezien. Hij staat tussen het paleis en de Hoge Raad in. Het paleis met de koningin is het sprookje tegenover de plek waar dè waarheid wordt gesproken. Mooi contrast. Als het keihard regent houden de bladeren het water nog tegen. Ik heb hier twee keer in de regen gezeten, da's heel leuk. Ik zat hier ook toen men het felicitatieregister voor de geboorte van een van de dochters van Willem-Alexander en Maxima kon tekenen. Mensen komen dan uit het paleis, maar gaan niet direct weg. Ze blijven hier nog wat rondhangen, op een of andere manier heeft deze plek een soort aantrekkingskracht.'