|
|
|
 |
|
Avondduinen
Met de avond worden de duinen eenzamer,
luider aanhoudend wordt het zeegeruis,
ten schip de van 't omheen vervreemde kamer,
een alleen eiland het geluidloos huis.
Eenzamer dan de duisterende paden,
die van huis naar 't eeuwig ruisen gaan,
is 't hart dat, onherroepelijk verraden,
elken dag weer van niets moet voortbestaan.
J.C. Bloem