Peter Bolhuis, acteur
Buigen voor Paul
Peter Bolhuis was vijftien toen hij in zijn eentje op het derde balkon van de Koninklijke Schouwburg zat te genieten van Guido de Moor en tijdgenoten. 'Het leven en werken van Leopold II, ik weet het nog precies. Ik begreep er natuurlijk geen ruk van, maar ik vond het magistraal. Ik vond alles geweldig, ook als de rest van de zaal het vreselijk vond. Het was toen dat ik me bedacht dat dàt was wat ik wilde: acteren. Ik zat toen in Den Haag op het gymnasium, waar we alleen maar gortdroge verhalen moesten aanhoren. Ik ben twee keer blijven zitten, omdat ik alleen maar wilde toneelspelen. Ik zat ook bij het schooltoneel en ik ging zo vaak ik kon naar het theater. Het is bijzonder dat ik zoveel jaar geleden als jongetje in de zaal zat waar ik jaren later zelf speelde.'
In één van de portaaltjes in het trappenhuis van de Koninklijke Schouwburg hangt een portret van Paul Steenbergen. 'Als jongetje zag ik een vrije productie met hem. De eerste keer dat ik zelf in de Koninklijke Schouwburg speelde was hij mijn tegenspeler. Het was zijn laatste productie. Sindsdien maak ik altijd even een buiging voor dit portret als ik hier speel. Het is een soort bijgeloof denk ik.
Na de middelbare school ging ik naar de toneelschool in Arnhem. Het is maar goed dat ik werd aangenomen, anders had ik niet geweten wat ik had gemoeten. Daar maakte ik kennis met De Appel. Zij speelden af en toe in Arnhem. Het was heel anders dan het theater dat toen in de schouwburg te zien was, de vormtaal van De Appel kende ik helemaal niet. Het is heel visueel theater. Vanaf toen is het voor mij een club geweest die ik moest volgen. Als ik een voorstelling zag in het Appeltheater viel het me op dat het halve gezelschap er altijd rondliep, ook op een avond waarop ze zelf niet speelden. Het leek wel of De Appel een leefgemeenschap was in plaats van een werkplek, ik vond dat heel bijzonder en dat is het nog steeds. De Appel is voor mij een van de belangrijkste toneelgroepen van Nederland.'
