Ids van der Krieke, acteur
Vanaf De Regentes door het stille, besneeuwde Den Haag
Voor Ids van der Krieke is Den Haag verbonden met hele goede herinneringen, 'want ik ben er de liefde van mijn leven tegen gekomen. Ik heb een aantal jaren bij het Nationale Toneel gespeeld, waar zij ook werkt. De Koninklijke Schouwburg werd verbouwd en we repeteerden in Theater De Regentes , het voormalige zwembad in de Weimarstraat. Als ik door die straat loop komen alle goede herinneringen weer boven, al het plezier van het repeteren, spelen, eten halen tussendoor, maar vooral dat we na de voorstelling doorzakten aan de geïmproviseerde bar. Mijn vriendin en ik werkten bij dezelfde voorstelling, dat was nota bene Komedie van de liefde. De mooiste herinnering aan die tijd is dat we 's nachts uit De Regentes samen op de fiets naar de Emmastraat reden, door het stille besneeuwde Den Haag.
Ik ken Den Haag niet zo goed, ik weet een aantal routes doordat ik hier een tijd gewerkt heb.' Ids woont al 16 jaar in Amsterdam en de plaats van de gezelschappen waar hij speelt is hem om het even. 'Als De Appel in Haarlem was geweest was ik daarheen gereden, dat maakt me weinig uit. Zo moest ik voor Oostpool naar Arnhem en voor Hollandia naar Zaandam.
Toen ik van de toneelschool kwam ben ik bij De Trust gaan werken (Toneelgroep in Amsterdam o.l.v. Theu Boermans die in 2000 opging in De Theatercompagnie , red.) Na jaren 'huisloos' te zijn geweest, betrokken zij, net als De Regentes, een oud zwembad. Daar was toen nauwelijks het water uit of wij gingen erin. Omdat ik best technisch ben heb ik geholpen met de verbouwing. Ik houd er erg van om op plekken te werken die niet gebouwd zijn om er theater in te maken, maar die die functie later pas krijgen. Ik denk dat dat deels is wat mij trekt aan De Appel. De oude tramremise, die bij elke nieuwe voorstelling wordt verbouwd.
De Appel heeft volgens mij een heel trouw publiek en die mensen zijn ook echt theaterliefhebbers. Ze komen omdat ze echt geïnteresseerd zijn, dat voel je. Je kan zeggen dat Den Haag iets heeft met De Appel.
Toen ik van de academie afkwam had ik nooit een lijstje waarop gezelschappen stonden waar ik nog eens bij zou willen werken, maar toch heeft De Appel altijd, intuïtief een speciaal plekje in mijn achterhoofd gehad. Dat komt denk ik door, ja, het creatieve dat de voorstellingen uitstralen, of zoiets. Niets wordt geschuwd, de voorstellingen lijken niet zo gepolijst. Ik kan ook niet wachten om met De storm aan de slag te gaan. Nu, na 15 jaar, krijg ik alsnog de kans om hier te spelen en het voelt als een comfortabele jas.'
