|
|
|
 |
|
... die helderheid heeft alles met de vertolker van Prospero te maken: Hubert Fermin.
Fermin speelt die queeste bijna steriel, zakelijk, als de afhandelaar van enkele onbetaalde rekeningen in een crimineel circuit. Maar hij groeit in de loop van de vertelling boven de dwangneuroses van zijn wraak uit. Een wonder van kalm toneelspelen, zonder franje.
Fermin wordt in zijn exercities als magiër effectief ondersteund door de wonderschone vertolking van Gaby Milder (Ariël met een punky hoerapruik) en Judith Linssen (de aandoenlijk naïeve Miranda). De overige toneelspelers kneden zich stap voor stap, scène na scène, tot een hecht ensemble.
Het toneelgezelschap weet op een onfeilbare manier drama en komedie te mengen; door het sterke spel van de acteurs verliezen serieuze scènes nergens hun geloofwaardigheid, en zijn de komische intermezzo's ook daadwerkelijk grappig.
Er worden spectaculaire dingen uitgehaald met katrollen en ladders; bovendien wordt er op bijzonder originele en effectieve manier gebruik gemaakt van geluid.
Boeiend? Goed gespeeld? Origineel? Op al deze vragen kan een bevestigend antwoord gegeven worden, en er is dan ook geen om De storm niet te gaan zien: Shakespeare moet De Appel in gedachten hebben gehad toen hij De storm schreef.
Aus Greidanus en zijn acteurs zetten een weloverwogen en ook grimmige versie van De storm neer.
Fermin (als Prospero) heeft een kalme, beschouwende speelstijl die van zijn tovenaar een man maakt van de rede (...) De sereniteit van Prospero krijgt zijn tegendeel in de vertolking door Hugo Maerten van het monster Kalibaan.
Wat ik niet eerder zo sterk zag in De storm is de hardheid.
Naar de vorm is het een meeslepend toneelstuk vol dynamische tovenarij en met prachtige theatrale poëzie. Inhoudelijke speelt verzoening de hoofdrol. In mooie bewoordingen besluit Prospero dat magie slechts tijdverdrijf is. Met hulde aan De Appel blijft de toeschouwer nog lang nadenken over dit spel. Prospero's rede wint het van zijn woede. De vergevingsgezindheid is hoopgevend.
Want op de keeper beschouwd is het een raar, onaf stuk vol vreemde personages die hoegenaamd niets met elkaar te maken lijken te hebben. Tovenarij, het opzwepen en temmen van de elementen, en prachtige bespiegelingen over de liefde, leven en dood wisselen elkaar af.
Hubert Fermin speelt een flegmatieke, bijna onderkoelde Prospero, die de tekst naar het eind toe steeds poëtischer tot leven wekt.
Een fraai lichtplan (Henry van Niel) en erg mooie muziek (Carl Beukman) zijn de bindmiddelen in deze sobere Storm, waarmee Greidanus de goden heeft getrotseerd.
Aus Greidanus houdt 'zijn' Storm opvallend simpel. Hij gaat uit van de kracht van de taal en laat nagenoeg alle opsmuk achterwege, op de opzichtige kostuums van de edellieden na.
Het bruist weer in het Appeltheater, ..., waar altijd met grote inzet en passie theater wordt gemaakt.
Shakespeares' Storm blijft een magisch spektakelstuk.
Hubert Fermin speelt Prospero als een man van beheersing en rede. Ariël is een ijle, blauwe verschijning met verwaaide haren. Dochter Miranda, gespeeld door Judith Linssen, vertolkt haar rol gevoelig. Vader en dochter vormen een ideale eenheid.
Bij De Appel overwinnen het goede en de vergevingsgezindheid. Dat is hoopgevend. Maar voor alles is De storm en onuitputtelijke, intrigerende toverdoos.
Betoverend muziekdecor.
Het muzikale decor van Carl Beukman zorgt voor een muzikale beweging die tover verwekt. Ware theatermagie.
Geen eigenwijze fratsen, gewoon zo goed mogelijk spelen in de geest van raskomediant William Shakespeare. Die opdracht lijkt De Appel zichzelf met De storm te hebben gesteld. En met succes.
Fantasierijke aankleding en een glasheldere speelstijl kussen het sprookjesachtige verhaal tot leven.
In de regie van Aus Greidanus blijft de toon aards en speels, en voor de rest laat hecht ensemblespel de rijke taal in een opvallend soepele vertaling zijn werk doen.
De Appel pakt uit met De storm.
Eigentijdse Shakespeare.
Judith Linssen is grappig in haar rol van Miranda, de jonge vrouw die in haar leven nog maar twee mannen heeft gezien; haar vader en de onaantrekkelijke slaaf.
De scènes met de dronkenlap Stefano, fraai gespeeld door Peter Bolhuis en Trinculo, een clowneske rol van Jan van Eijndthoven zijn komisch.
Gaby Milder is van meet af aan leuk en innemend als Ariël, die voor een fraaie stunt zorgt door op een omvallende ladder in de arena af te dalen.
Fraai toneelbeeld.
De scenografie en de moderne kostuums zijn sowieso de moeite waard.
Toneelgroep De Appel maakt het wat stroeve begin van De storm ruimschoots goed.
In de prachtige kostuums van Annelies de Ridder in combinatie met de pruiken en uitbundige grime zijn de acteurs een lust voor het oog maar erg in contrast met de kale ruimte.
De acteurs spelen geconcentreerd en met de juiste pauzes en klemtonen. Je gelooft ze en wordt meegezogen in het spannende verhaal. Want dat is het. Zelfs vier eeuwen na de eerste opvoering is het nog fascinerend om te zien hoe mensen in tijden van nood alleen maar aan zichzelf denken en allemaal wel koning willen worden.