|
|
|
 |
|
Violetta Lazin, zangeres'Ik zei alleen goedemiddag en tot ziens.'
Violetta (1978) is opgegroeid in Novi Sad, een stad in Servië die vergelijkbaar is met Den Haag. Violetta zit daar op een middelbare school die gespecialiseerd is in muziek. Er worden zeven verschillende disciplines aangeboden en daarnaast de algemene vakken op het niveau van wat bij ons het gymnasium zou zijn. Dit zijn zeer intensieve jaren waarin ze acht tot tien uur les per dag krijgt. "Ik was blij dat ik een zangeres ben en geen instrumentalist, want als zanger kun je niet langer dan vier uur per dag je stem belasten." In het derde jaar van deze studie komt James McCray (operazanger en docent) met twee Nederlandse studenten naar Servië en ontmoet Violettas moeder (ook zangdocent). De vonk slaat over. In 1997 verhuizen zij naar Nederland, maar Violetta blijft in Servië. Ze doet twee jaar de toneelschool in Belgrado, maar wanneer in de jaren negentig de oorlog uitbreekt, vlucht ze samen met haar moeder, die dan toevallig op bezoek is, naar Boedapest. Violetta is dan twintig jaar en het is alsof ze in een slechte film zit. Ze kan niet beseffen dat het echt gebeurt en neemt een koffertje met wat brieven, boeken en foto's mee met het idee dat ze na een weekje Boedapest weer terug kan naar Servië: "Ik nam alleen mijn herinneringen mee."
Vanuit Boedapest gaat ze met haar moeder mee naar Den Haag. "Maar ja, wat ga je studeren als je niet goed Nederlands spreekt?" De enige optie is eigenlijk het conservatorium, maar omdat Violetta ook al twee docenten thuis heeft zitten, ziet ze dat niet echt zitten. Iemand oppert het idee om naar het Muziektheater Conservatorium Tilburg te gaan. Violetta pakt haar herinneringen weer in en verhuist naar Tilburg. Ze moet dan wel eerst Nederlands leren: "Ik zei alleen 'goedemiddag' en 'tot ziens', en dat vonden ze toch net iets te weinig." Hierdoor mist ze een groot deel van het schooljaar. Maar ze heeft nog een tegenslag te verwerken; ze heeft een toeristisch visum en moet weer terug naar Servië om de juiste papieren te regelen. Na zes maanden is alles rond, maar de achterstand in Nederland is te groot geworden. Ze moet nog een jaar over doen. "Tilburg en ik hebben zeven jaar lang een haat-liefde verhouding gehad." Violetta is een beetje een eeuwige studente gebleven, want de juiste papieren waren altijd het probleem. "Om een Nederlandse werkvergunning te kunnen krijgen, moet je een full-timebaan hebben voor een jaar, maar in de artistieke wereld gaat het per productie."
Als donderslag bij heldere hemel krijgt ze in juli vorig jaar een werkvergunning voor vijf jaar. Haar eerste productie is Swinging Miss Christmas Disaster bij ALBA Theaterhuis geregisseerd door Mees. Carl Beukman (muziek), Judith Herzberg en Marcel Roijards zien Violetta spelen en zijn erg van haar onder de indruk. Ze vertellen dat tegen Aus Greidanus en hij vraagt haar vervolgens mee te doen met Blik. Het eerste stuk van De Appel dat ze ziet is Tantalus en ze is helemaal ondersteboven: "Zou ik ooit zo'n productie kunnen maken?" Voor Violetta is het spelen bij De Appel daarom een droom die uitkomt. "Als iemand mij dat drie jaar geleden had gezegd, had ik het niet geloofd." Vroeger droomde ze er altijd van om grote operarollen te zingen als Eboli, in Don Carlo, en Carmen. Dat ze nu bij een avant-gardetheater zit, had ze nooit verwacht, maar ze is heel blij dat ze het kan doen. Haar ogen zijn echt geopend: "In Servië kies je voor een beroep en dat doe je dan ook, succesvol of niet. Hier in Nederland kan alles. " Het mooie aan toneel vindt ze dat je emoties kan tonen die je in het dagelijks leven niet durft te laten zien. Er is een Servisch gezegde dat ze erg van toepassing vindt op haar situatie: " Je krijgt niet wat je wenst, maar wat zo voor je bedoeld is."