|
|
|
 |
|
‘De Appel is pretentieloos, maar maakt wel kwalitatief goed theater'
Sanne Vanderbruggen (1988) is opgegroeid in Hoogstraten, een dorpje tussen Antwerpen en Breda. Tijdens haar middelbare schooltijd komt ze er achter dat ze erg geïnteresseerd is in toneelspelen. Ze gaat op haar veertiende naar de Kunsthumanoria in Antwerpen. Dit is een middelbare-schoolopleiding waar naast de algemene vakken ook dans, spel en voordracht aan bod komen. Na het afronden van de Kunsthumanoria wil ze auditie gaan doen bij de toneelscholen. Aangezien ze ook verder wil met muziek (ze speelt piano en accordeon) en Amsterdam en Antwerpen de enige toneelscholen zijn waar daar aandacht aan wordt besteed, besluit ze om naar Amsterdam te gaan, want Antwerpen heeft ze inmiddels wel gezien. Ze heeft zin in iets nieuws. Inmiddels woont ze drie jaar met plezier in Amsterdam. De eerste weken in Nederland waren echter een cultuurshock: ‘Ik schrok echt van de openheid, zo recht voor zijn raap, iedereen zegt wat hij denkt en waar het op staat'. Ze ziet deze openheid als iets heel positiefs: ‘In deze wereld schiet je er niks mee op als je niet communiceert. Wanneer we namelijk niet zeggen wat we denken, ontstaan er ook geen discussies of conflicten die dan weer tot veranderingen of nieuwe, mooie dingen kunnen leiden.'
De meerwaarde van theater is volgens Sanne dat het voor je ogen gebeurt en dat je het met heel je lijf kunt voelen. Naast de rationele ervaring van ‘Ik vind het daar en daarom goed', vindt ze die emotionele ervaring van theater zo mooi. Wanneer één iemand in de zaal geraakt is, is ze tevreden.
‘Hoewel je ideeën van anderen uitvoert ben je als acteur ook een autonoom kunstenaar die nadenkt over dingen, zich boos maakt of ontroerd is en daarvoor een taal zoekt.' Ze vindt dat de mensen bij De Appel dat zeker zijn en daarom is ze zo blij met deze stage: ‘De Appel is pretentieloos, maar maakt wel kwalitatief goed theater, en dat is wat het is.' Haar ideale toekomst is spelen bij een gezelschap als De Appel, waar je als acteur de vrijheid krijgt zelf na te denken en zelfstandig bent. ‘Veel vrijheid voor onderzoek in een repetitieproces is het aller leukste wat er bestaat.'