|
|
|
 |
|
‘Muziek moet een ziel hebben'
Op de dag dat Branko Galoic (1973, Kroatië) met een vriendin Amsterdam bezoekt, wordt hij meteen verliefd op de stad. Bij terugkomst in Kroatië besluit hij zijn koffers te pakken en naar Amsterdam te verhuizen. Hij woont er inmiddels acht jaar.
Branko leert zichzelf gitaar spelen. Hij begint als straatmuzikant, speelt in diverse bandjes en leert steeds meer mensen kennen. Naarmate hij meer en meer eigen nummers schrijft, besluit hij uiteindelijk zijn eigen band op te richten, de Branko Galoic & Skakavac orkestar (Skakava betekent Sprinkhaan). Passie, creativiteit, kennis en levenservaring zijn voor hem belangrijke begrippen wanneer het gaat om muziek maken. Daarvan is creativiteit voor hem de meest mysterieuze. Muziek moet gebeuren, moet tot je komen en daarbij maakt het niet uit hoe je werkt: het komt of het komt niet. Muziek is alles voor hem: ‘I can not imagine life without it, it's food for the soul.'
De Branko Galoic & Skakavac orkestar is niet het enige project waar Branko zich mee bezig houdt. Zo speelt hij in de Amsterdamse band Hotel en werkt hij aan een project met muzikanten uit Iran en Spanje.
De samenwerking met De Appel is voor Branko zeer leerzaam. Het is voor hem een nieuw multidimensionaal experiment waar hij graag deel van uitmaakt. Zang, dans, acteren, muziek, alles komt aan bod. Het is wel wennen dat hij nu naar de regisseur moet luisteren en niet zelf de touwtjes in handen heeft. In de toekomst zou hij graag muziek voor films willen maken, dus hij ziet deze theaterervaring, waarbij het beeld een belangrijke plek inneemt, als een zeer nuttige en bruikbare ervaring.
Branko vindt het belangrijk dat zijn muziek karakter heeft, dat het vanuit een gevoel ontstaat. ‘Als je spel technisch goed is en je gitaar heel erg duur, wil dat niet automatisch zeggen dat je muziek goed is. Het moet een ziel hebben.'