Cape Fear 2
Voor het pensioen

Persreacties Voor het pensioen - seizoen 2005/2006/2007

De Groene Amsterdammer

... prachtige vertaling van Hans W. Bakx.

De regisseurs Geert de Jong en Jules Terlingen, die beiden ook meespelen, hebben veel geschrapt. Dat is een goeie keuze.

De Appel brengt Voor het pensioen als een bizar en gruwelijk kamerspel en toont aan dat het hier gaat om een tijdloos scherpe tekst.

NRC Handelsblad

... de vitaliteit van deze verstarde figuren zit 'm in hun onvermoeibare felheid. Dankbaar materiaal voor doorgewinterde acteurs.

Vooral Sacha Bulthuis voelt zich in het claustrofobische universum van Thomas Bernhard thuis. Prachtig hoe zij als Vera haar giftige monologen inruilt voor onderdanigheid zodra haar broer haar ziet.

Geert de Jong als Clara geeft met één opgetrokken lip een leven vol afschuw weer.

Anders dan in veel andere opvoeringen van Bernhard-teksten kijken we niet naar monumentale monsters, maar naar gewone mensen. Geestelijk misvormde mensen weliswaar, maar niet veel erger dan u en ik. De excentriciteit is gereduceerd tot zieke normaliteit en daardoor komen de personages akelig dichtbij.

AD Groene Hart

IJzingwekkend en fascinerend drama van De Appel!
Toneelgroep De Appel heeft van het verhaal een fascinerende voorstelling gemaakt.
Door het geweldige spel van de acteurs wordt de bizarre wereld van dit drietal toch heel realistisch.

Stentor Deventer Dagblad

Scherp script en sterk spel!
Bulthuis woont in Bernhards stukken. Haar monotone schijbaar oppervlakkige, maar dominante woordenstroom, krijgt door de verfijnde accentueringen een moordend giftige lading.
Terlingen is een pathetisch infantiele braller. Weet de vrees voor het naderende pensioen en daarmee de angst dat zijn verleden aan hem zal gaan vreten goed te raken.
De Jong heeft weinig tekst. Die heeft ze ook niet nodig. Haar van walging doortrokken mimiek spreekt boekdelen.
De Appel heeft Bernhards huiveringwekkende, navrante tekst versterkt door scherp invretend spel.

theatercentraal.nl

Sacha Bulthuis geeft haar personage zodanig invulling dat ze afschuw opwekt, maar ook de neiging haar een aai over haar bol te geven. Ze is sterk in haar rol.
In deze regie, in eigen handen van Terlingen en De Jong, wordt een schrijnend verhaal verteld waar binnen de vier grauwe muren sinds de Nazi-tijd niets veranderd is, waar haat en verachting regeren, maar toch kleine liefde voor elkaar te vinden is. De slotscène zorgt voor een onverwacht schok, waarin alle spanning eindigt met een innerlijk huilen dat een diepe indruk achterlaat.

De Telegraaf

Bulthuis zegt haar teksten, van politiek hoogst incorrecte makelij, met zo'n mengeling van valse oppervlakkigheid, diepwortelende frustratie en bangelijke onderdanigheid dat ze er feilloos gegeneerde lachjes mee oogst. En dat dat gedienstige looppasje, dat serviel gebogen ruggetje: perfect.

Geert de Jong, als de verlamde zus, heeft niet veel tekst, maar die heeft ze ook niet nodig. Haar ogen spreken boekdelen en haar stille wrokkigheid en hulpeloze, maar hardnekkige verzet scheppen het klimaat waarin de beide anderen zowel gevaarlijk als potsierlijk worden.

Sp!ts

De acteurs laten hun personages op een bewonderenswaardig overtuigende manier door de dingen der gewoonten glijden. Maar wel met precies de juiste dosis cynisme en retoriek om te kunnen raden wat daarachter schuilt: de machteloosheid van het socialisme dat het dreigt te verliezen van een rechtse ideologie.

Goede acteurs en een sterk script.

AD Haagsche Courant

Sacha Bulthuis als Vera is ijzersterk.

| Meer