|
|
|
 |
|
Hofmann: 'U bent een bijzonder vrolijk mens. Daar houd ik van.'
Bernhard: 'Ach zo, ben ik dat. Dat zal dan wel zo zijn.'
Hofmann: 'In uw boeken en toneelstukken beschrijft u echter ook andere kanten.'
Bernhard: 'Je kunt toch ook als vrolijk mens zoiets schrijven. Vrolijkheid biedt immers geen bescherming voor het tegendeel.'
Hofmann: 'Is het schrijven voor u een soort bevrijding of protest?'
Bernhard: 'Nee, ik protesteer toch tegen niets.'
Hofmann: 'U bent het met alles eens.'
Bernhard: 'Ik ben tevreden met alles. Totaal.'
Hofmann: 'Waarom schrijft u dan?'
Bernhard: 'Waarschijnlijk omdat ik zo tevreden ben met mezelf en zo gelukkig ben met alles.'
(Der Spiegel, 29 januari 1990)
Hofmann: 'Des te dichter ik met mijn microfoon in de buurt kom, des te verder gaat u van me af zitten.'
Bernhard: 'Dat is het wezen van mijn Aanrakingstheorie.'
Hofmann: 'Aanrakingstheorie?'
Bernhard: 'Anders zou men zichzelf toch kapot maken. Stelt u zich eens voor; U komt steeds dichterbij en ik ook en dan zou er helemaal niets zijn.'
(Der Spiegel, 29 januari 1990)
Bernhard: 'Ik had eigenlijk klaar willen zijn met strijken.'
Hofmann: 'Met strijken?'
Bernhard: 'U kunt vast niet zo goed strijken als ik. In strijken ben ik een meester.'
Hofmann: 'Ik kan helemaal niet strijken.'
Bernhard: 'Maar dat is heel simpel; zoals iemand anders tennist, zo strijk ik.'
Hofmann: 'Ik vind het overbodig.'
Bernhard: 'Maar dat is toch ook gestreken. Die kraag is gestreken.'
Hofmann: 'Ja, ja.'
Bernhard: 'En de dingen die op de een of andere manier prettig aan je lijf zitten, zijn meestal gestreken. Omdat het er anders als een vod uitziet. En alles wat vanzelf zo hangt, vind ik niet prettig. Ik heb dan het gevoel dat ik me elektriseer.'
Hofmann: 'Speelt het uiterlijk zo'n grote rol?'
Bernhard: 'Hoezo? Nee. Ik wil me prettig voelen. Het uiterlijk heeft vroeger een grote rol gespeeld, ik was heel ijdel en zal dat zeker nog zijn; ben ik hoe dan ook, waarschijnlijk. Maar op een andere manier.'
(Der Spiegel, 29 januari 1990)
Hofmann: 'Hoelang blijft u nog in Ottnang?'
Bernhard: 'Ik blijf nog maar kort; omdat ik voor langere tijd helemaal verdwijn; ik heb alleen rust nodig en ik wil helemaal niemand zien.'
Hofmann: 'Wat wil dat zeggen: verdwijnen?'
Bernhard: 'Verdwijnen betekent er niet meer zijn.'
(Der Spiegel, 29 januari 1990)