Cape Fear 1
En God zag dat het goed was

Trouw En God zag dat het goed was

NARRENWIJSHEID IN KLUCHTIGE VERPAKKING
Hans Oranje

Potsenmakerij en lappige voddigheid zijn de huisstijl van Toneelgroep De Appel. De knipoog van artistiek leider Aus Greidanus naar de Commedia dell'arte mag wel extra worden aangezet, nu het gezelschap voor de zoveelste keer van een naderend einde werd gered door de Raad voor Cultuur en de staatssecretaris.

Volgens Greidanus was het met name 'Tantalus', de negen voorstellingen omvattende theatermarathon waarin bijkans de hele Griekse mythologie met de toeschouwers werd doorgenomen, die ervoor gezorgd heeft dat nieuwe geldstromen naar de Scheveningse Duinweg vloeien.

Wellicht mede uit dank aan zijn beschermengelen heeft Greidanus zijn nieuwe voorstelling 'En God zag dat het goed was' gedoopt: een improvisatievoorstelling met nauwelijks tekst, veel aanstekelijk gespeelde muziek en een circusachtige aanpak.

Tien morsig geklede mannen spelen muziek en voeren acts op, terwijl een vrouw, door costumière Annelies de Ridder in een keur van fraaie en buitenissige gewaden gestoken, telkens weer de hongerige blikken van de anderen naar zich toetrekt. Greidanus wilde met deze voorstelling een blik werpen op de christelijke traditie en daarbij speciaal aandacht besteden aan de morele vooronderstellingen van die traditie. Het begin is een bijna middeleeuwse processie, waarin in een paar minuten de wereld van het christendom aan ons voorbijtrekt op het hoge, kleine podium boven de speelvloer, van een blote Adam en Eva (met appel) via Kaïn en Abel, een de tafelen der wet voortzeulende Mozes via kruisvaarders en gekerstende wilden tot de afkeer inboezemende moderne consument met overvolle winkelwagen als symbool van een boze wereld van egoïsme en hebzucht.

Naast de ernstige woorden in het programma dat alles ijdelheid is en het najagen van wind, is de uiteindelijke voorstelling een carrousel van snaakse grappen, waar een dooie met een dolk in z'n rug de algemene vrolijkheid nog verder aanwakkerde van het premièrepubliek dat zich toch al en in toenemende mate goedklaps betoonde. Ik kan me voorstellen dat ook voor de regisseur het uiteindelijke resultaat heel wat meer dikke pret is dan hij aanvankelijk had bedoeld.

Dat neemt niet weg dat het allemaal regelmatig leuk is: het hoogbejaarde echtpaar dat eend vangt voor het avondmaal, de concerten van het hele ensemble met engelentrombones, fluitjes, koebellen, om te eindigen met stofzuigers. De wapperende achterdoeken van Guus van Geffen vol 19de-eeuwse nostalgie. Maar ook het fraai gezongen scheppingslied, de verjaardagstaart met een kaars die niet wil worden uitgeblazen, de treurigheid van de brief die nooit ontvangen wordt: ook die wat bewogener momenten kwamen in grappig Appelspel en navenant gelach van de zaal snel terecht in de bekkentrekkerij van gekke Henkie. Dat was eigenlijk wel jammer.

www.trouw.nl

| Meer