@DeAppel tnx! het was geweldig. Zit nog helemaal na te genieten.

Kleine gebaren, veelzeggende blikken, rituelen en herhalingen, stiltes, veel stiltes - soms bijna onverdraaglijk, maar ook oerkomische scènes en hilarische momenten die de deels harde beelden verlichting brengen. Deze voorstelling draait om de kleine dingen, de details, de beelden. Maar wat een suggestie zit er in al dat onuitgesprokene! Wat dat betreft hebben regisseur en acteurs een geweldige prestatie neergezet. De voorstelling verveelt namelijk geen seconde, terwijl er eigenlijk niets gebeurt - behalve dan dat misschien juist die verveling gestalte gegeven wordt. Ook de humor zit, zeker aan het begin, in de kleine dingen, bijvoorbeeld het personage gespeeld door Sacha Bulthuis, maar ook zeker in het 'acteren' van de hond. Als Her en Rita (Jules Terlingen en Isabella Chapel) aan het einde van het eerste deel verschijnen, barst echter de vrolijkheid los, wat een heel goed contrast met de voorgaande scènes vormt. Ook hier zijn de beelden sterk: overdreven uitgestalde bloemperken naast de caravan en bijpassende trainigspakken. Je ziet het zo voor je. En toch verworden deze personages niet tot louter karikaturen. De voorstelling is niet alleen beeldend en qua stemming overweldigend; zij is dat eveneens muzikaal en akoestisch. De Haagse jazzpianist Wolfert Brederode maakte een melancholische muzikale introductie, en Bachs "Cello Suites" zijn meermaals uit de container van Raf (gespeeld door Hugo Maerten) te horen. Erg indrukwekkend is de muzikale vormgeving van de voorbijrijdende trein, achter een hoge muur met bovenin enkele grote gaten. Niet alleen wordt het volkstuinkarakter door de suggestie van de locatie naast het spoor heel raak getroffen; het voorbijdenderen van de trein is fysiek voelbaar tot op de publiekstribune, waardoor je als toeschouwer opgenomen wordt in het volkstuincomplex. Wat me nablijft, is gek genoeg een tekst, een boektitel om precies te zijn: "Die unerträgliche Leichtigkeit des Seins"... De mensen die voorstelling niet hebben gezien, kunnen alleen maar heel hard hopen, dat De Appel het stuk in het volgende theaterseizoen herneemt. De laatste speeldata zijn namelijk al uitverkocht, zie ik op deze website.

We zagen deze week 'Louterbloemen' van Toneelgroep De Appel; dat moet iedereen zien! Geweldig! Aanrader!

Louterbloemen is aanrader en op CultuurpodiumOnline kun je David Geysen volgen in een blog over de totstandkoming van Blik.

Ik heb Louterbloemen een week of twee geleden gezien. Helemaal geweldig!!

Zondagmiddag is er het publiek van oudere mensen uit suburbia, Vogelwijk en Benoordenhout, denk ik, zo te zien. Er onstaan twee werelden, die tegenover elkaar staan en zitten. De volkstuin met het klootjesvolk en een blok van honderden toeschouwers, zoals beschreven. Ik (een van hen) vond die ontmoeting fascinerend. Misschien confronterend, met een kloof ertussen. Er werd onbedaarlijk gelachen toen Ria haar borsten ging wassen. Wat een lol! Daar komen we voor.

Zaterdag 11 april: weer genoten van De Appel, dit keer in Louterbloemen. Al die prachtige kleine dingetjes - en daar kun je dan zelf een verhaal van maken.

Louterbloemen is als een abstract schilderij. Het stelt niets voor, maar het roept veel op bij de toeschouwer. Bij de één dit, bij de ander dat. Wisselende beelden gedurende de voorstelling. Veel Nederlandse volkstuinen kennen een straf regime met veel reglementen merkt Geert de Jong op. Ik heb vijf jaar in Moskou gewoond en voelde associaties met het stalinisme. Als je zwijgt loop je de minste kans iets fouts te zeggen. Voor mij was de hond een belangrijke acteur en tevens toeschouwer. Wat zou de hond er van vinden, was mijn eerste gedachte. Later had ik het gevoel dat de sleur waarin de mensen leven niet veel verschilt van het leven van een hond. Je hebt er geen taal voor nodig om te doen wat je altijd doet. In het Darwinjaar worden wij er bij bepaald dat we in de eerste plaats een dier zijn. Dat wil zeggen met ons instinct en ingesleten gewoontes komen we een heel eind. De taal, die een dier mist, kan ons verder brengen. Als we taal gebruiken en gaan redeneren over onze ervaringen scheppen we cultuur en wetenschap. Maar dat doen de spelers in het stuk niet. Een discussie van enige omvang gaat over de handleiding voor de caravan. De voorschriften worden niet begrepen, dus deugt de handleiding niet. Dat eigen domheid te laken valt, accepteren ze niet. Degeneratie van de rede tot gesundenes Volksempfinden. Hoewel sleur, domheid en degeneratie de eerste associaties zijn die bij mij opkwamen, bespeurde ik af en toe iets van meerwaarde in de handelingen en de gebaren. Een verlangen verder te gaan dan de reglementen en de vanzelfsprekendheden. Iets dat uitstijgt boven het hondenleven. De durf en het vermogen ontbraken helaas om een gesprek te beginnen. Daarom was het mooi en boeiend en uitdagend theater voor een optimistische toeschouwer. Moed vinden om een eerste stap te zetten en de ander te ontmoeten.

In één woord FABELTASTISCH. Gaat dat zien, gaat dat zien!

Beste Toneelgroep de Appel, we hebben vanmiddag bijzonder genoten van de fantastische voorstelling Louterbloemen, werkelijk een belevenis, zelfs zodanig dat we nu meteen weer kaarten hebben besteld om onze buitenlandse vrienden over twee weken te kunnen plezieren op een avond bij jullie in het theater! Het is zo'n geschikte voorstelling voor buitenlanders! Ga ermee de grenzen over! Prachtig werk van Geert de Jong! En alle anderen natuurlijk ook. Plumeau!

Een prachtige voorstelling van Geert in een wereld zonder mobiele telefoons, sms en laptops. Met louter mooie mensen en een heel goed gebruik van licht en geluid. Met bovendien een glansrol van Amber!

Ongelooflijk, wederom een geweldig stuk dat weer lekker binnen komt. De combinatie van tragiek en humor is perfect gedoseerd en daarnaast zet het stuk je aan het denken over je eigen dromen en verwachtingen. In één woord: BRILJANT!