|
|
|
 |
|
Op 11 februari 1949 sterft Johannes Freumbichler, de grootvader van Thomas Bernhard. Freumbichler is een schrijver die heel zijn leven, tevergeefs, het grote succes als kunstenaar verwachtte. Hij is echter in de eerste plaats een vaderfiguur voor Thomas, die op dat moment net 18 is geworden (geboren 9 februari 1931). Freumbichler heeft al zijn dromen en romantische kunstenaarsidealen in de kleine Thomas geplant. Wat er ook gebeurde Thomas zou een kunstenaar worden en de levensdroom van de grootvader verwezenlijken. Eerst heeft Bernhard voor het geld een korte journalistieke loopbaan. Van 1952 tot 1954 verzorgt hij voor het socialistische ‘Demokratische Volksblätt' de verslaggeving voor de redactie cultuur en van 1955 tot 1956 verzorgt hij voor het katholieke ‘Furche' de berichtgeving van rechtszaken. In 1955 schrijft hij zich in bij het ‘Schauspielseminar Mozarteum' in Salzburg. Hij volgt er lessen toneelspeelkunst, regie, stemtraining en spreektechnieken. Hij sluit zijn studie in 1957 af met een werkstuk waarin hij een vergelijkende studie maakt tussen Artaud en Brecht. Hij volgt in deze periode ook zanglessen en koestert de wens beroepszanger te worden. Met zijn mooie basstem neemt hij als koorzanger deel aan opvoeringen. Overtuigd van zijn talent waagt hij zijn kans en doet een auditie bij dirigent Josef Krips. Krips wond er geen doekjes om; hij zei dat Bernhard beter vleeshouwer kon worden dan zanger. Bernhard blijft als freelance journalist werken om wat geld te verdienen. Hij stort zich echter met hart en ziel in de poëzie. Hij schrijft in de jaren vijftig een indrukwekkend aantal gedichten (en ook korte meestal aan het leven op het platteland gewijde verhalen). Het zijn lyrische en dikwijls romantische gedichten. Hij dweept met ‘the waste land' van Elliot en verslind het werk van Paul Eluard, Ezra Pound, Charles Baudelaire en Georg Trakl. Hij leert de dichter Gerhard Fritsch kennen die hem in contact brengt met het sousurrealisme en de Weense avant garde. En zo komt hij in contact met de componist Gerhard Lampersberg.
K. Rotman schrijft over het werk van Thomas Bernhard ‘een duister groteske literatuur van het onheil' die heel ‘subjectief van toon' is. Over de hoofdpersonages uit Bernhards romans schrijft hij: ‘In het middelpunt van zijn romans (...) staan volledig afzonderlijk ‘geestmensen', die in autistische exaltatie hopeloos mislukken, want het noodlot van het gevoelige individu leidt voor Thomas Bernhard onontkoombaar tot de verlorenheid die hoort bij deze soms helderziende waan.'
Alain Pringels,
dramaturg Toneelgroep De Appel