Persreracties

8weekly.nl

De Appel buiten durft genadeloos te zijn!
Cape Fear is gebaseerd op het korte verhaal Eerste liefde van Samuel Beckett en Gedoe van Armando. Beide verhalen gaan over een man die hoopt te vinden waar hij naar op zoek is. Het meisje is voor beide mannen het begerenswaardige object, zover is duidelijk, maar wat hun verhoudingen precies zijn blijft door de absurdistische speelstijl onduidelijk. Het zijn vervreemdende handelingen die elkaar opvolgen. Wellicht passen die in de traditie van het absurdisme van Beckett - iedereen wacht, doolt en niemand kent de antwoorden...
Een gouden vondst is dat de dames zich grotendeels achter de ramen van Huize Zeezicht bevinden en het publiek via koptelefoons intiem betrokken wordt bij hun wel en wee. Als Greet meedoet met een ochtendgymnastiekprogramma op televisie biggelen bij het publiek de tranen over de wangen. Toch zitten er ook ontroerende en schrijnende momenten in de voorstelling. De pijn en het verdriet om afscheid van het leven te moeten nemen en ook de subtiele verwijzingen naar de moeilijke verhouding tussen de twee Indische zussen boven, smaakt naar meer. Iets meer tragiek en het is een prachtig pareltje, dat gemakkelijk uitgewerkt kan worden tot een avondvullende voorstelling.
Motel Detroit... Drie kwartier roetsjen we keihard naar beneden in een achtbaan van Amerikaanse filmfragmenten, harde explosieve geluiden, een berookt toneel, popcorngeuren en met bloed besmeurde Indianen, Frankenstein-achtige naakte types en verdorven Amerikaanse verpleegsters. Genadeloos. Wat overblijft is de angst en de teloorgang van - tja, the America Dream, de maakbaarheid van mens en maatschappij? Het maakt niet uit, de scènes zijn stuk voor stuk mooi in hun lelijkheid. Maar het meest fantastische is dat met Motel Detroit iets in gang wordt gezet. Publiek dat weigert te applaudisseren, zich geen houding weet te geven en uiteindelijk met elkaar in gesprek raakt over wat theater nu eigenlijk teweeg moet brengen. Motel Detroit weet het wel: theater moet verwarren, opstoken en de geest verruimen. En dat doet het.

Den Haag Centraal

Een spannend theateravondje in een aller gemoedelijkste setting. Met naar keuze een picknicktas vol lekkernijen erbij. Met het avondvullende Zie De Appel buiten legt Arie de Mols tableau een verrassende vitaliteit aan de dag.
Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan. Zoiets is Huize Zeezicht, waar aan de hand van korte dialogen en luchtigjes opgedist, een aandoenlijk portret oprijst van zijn vaste bewoners. Maar dat ook navrante rafelrandjes blootlegt. En die kunnen dus aardig pijnlijk schuren. Een prettig miniatuurtje dat bovendien de vraag bovenhaalt: Hoe stelt u zich úw oude dag eigenlijk voor?
Door naar Cape Fear, een wonderlijke mengeling tussen het bekende maar toch steeds weer verrassende absurdisme van Beckett (Eerste liefde) en het Herenleed van Armando en Cherry Duyns, inclusief kenmerkende zandverstuiving en regenbuitje. Twee mannen dingen naar de liefde van ene Ankie. Ook hier veel humor, maar ook gevatte gerijmelarij op ‘Ankie': ‘Is dat niet de lul van Frankie?'. Een voorstelling onder de noemer: een tikkeltje vreemd, maar wel lekker.
Sluitstuk is Motel Detroit, voor een groot deel op het conto te schrijven van Appel-acteur en regisseur David Geysen. Motel Detroit is een beeldende-theatervoorstelling, maar een die ruikt als een kapotgeslagen American Dream waarin de instortende Westerse maatschappij wordt becommentarieerd. ... vooral een enerverende voorstelling die de programmabeschrijving meer dan waarmaakt: de laatste plek op aarde waar iemand zou willen zijn. Vergeleken bij deze lichtelijk hallucinerende voorstelling is een nachtmerrie kinderspel. In een filmische reeks beelden - er wordt tussen de acteurs geen levend woord gewisseld - lijkt dit het voorportaal tot de hel. Personages bewegen zich voort als zombies terwijl de soundscape (Carl Beukman) je meteen in een magnetische slaap drukt. Motel Detroit is een voorstelling met een sinistere, bij vlagen lugubere afterglow.

| Meer
SluitSluiten