Stephan Evenblij, acteur
Stephan Evenblij gaat in seizoen 2006/2007 in Het woud spelen. 'Ik ga de buurman van Sacha Bulthuis spelen. Ik ben daar echt heel blij mee, want ik denk dat ik van haar heel veel kan leren en het lijkt me wel iemand waar ik lol mee kan hebben. Mijn rol krijgt denk ik wel een komisch tintje; dat is wel aan mij besteed. Het woud is een klassiek stuk en daar hou ik wel van. Als het een goed stuk is, dan blijft het goed. Er zijn zoveel stukken die nu nog heropgevoerd kunnen worden. Er kunnen niet genoeg goeie, mooie Hamlets zijn. Dat is wat De Appel natuurlijk ook doet, zij maken een nieuw sprookje van een oud stuk en laten zien dat sommige dingen altijd actueel blijven. En daar wil ik graag een onderdeel van uitmaken.'
Het pad dat Stephan oorspronkelijk wilde bewandelen had met alles behalve theater te maken. ‘Ik kom uit een architectenfamilie en het was eigenlijk vanzelfsprekend dat ik die richting op zou gaan. Ik heb dan ook op de kunstacademie gezeten, maar interieurarchitectuur zoals mij dat met de paplepel was ingegoten, bleek zo veranderd te zijn in de loop der jaren. Mijn vader is altijd van grote invloed geweest. Hij overleed toen ik dertien was, maar hij speelt nog steeds een grote rol in mijn leven, ook persoonlijk. Maar omdat hij zo vroeg overleed heb ik de vernieuwing van het architectenvak in de praktijk niet meegemaakt. Interieurarchitectuur heeft nu meer een stilerende functie gekregen. Mensen gaan tegenwoordig zelf naar de Gamma of huren een stylist in. Stylisten houden zich eigenlijk alleen maar bezig met zaken als hippe behangetjes enzo. En als er echt verbouwd moet worden, waar interieurarchitectuur eigenlijk om gaat, dan wordt het allemaal op de computer ontworpen. Het echte ambacht is daardoor verdwenen, wat heel erg jammer is.'
'Ik ben, denk ik altijd al een enfant terrible geweest. Wanneer ik iets moet terwijl het me niet bevalt, gaat het fout. Zo was ik ook op de kunstacademie en dat werd niet echt getolereerd. Ik heb m'n propedeuse gehaald en ben daarna gestopt. Op mijn 21e moest ik voor het eerst mijn eigen weg zien te vinden.'
'Ik heb op mijn vijftiende wel eens wat met theater gedaan. Mijn broer zat vroeger op Jeugdtheaterschool Rabarber en werd altijd beschouwd als een groot talent. Ik ben toen ook een keer gevraagd om mee te doen. Dat was met Marcel Roijaards. Het ging best goed, maar het sprak me nog niet echt aan. Dat zweverige van theater vond ik helemaal niks. Ik wilde liever voetballen.' Maar het was juist die ervaring die zou bepalen dat Stephan uiteindelijk voor het acteervak koos. ‘Toen ik net gestopt was met mijn opleiding aan de kunstacademie ben ik gebeld door Marcel Roijaards. Ik ben toen een heel klein rolletje bij het jeugdtheater gaan spelen. En dat beviel me zó goed. Ik kreeg er een enorme kick van om als volwassen persoon te staan op dat toneel. Het was een heel andere ervaring dan toen ik daar als kind stond. Van daaruit is het balletje gaan rollen en is het eigenlijk heel snel gegaan.'
'De eerste keer dat ik als toeschouwer naar De Appel ging kan ik me niet zo goed herinneren. Waarschijnlijk had dat iets te maken met te veel drank, haha! Dat geeft weer aan dat dit vak natuurlijk een heel sociaal gebeuren is. Je komt altijd door middel van sociale bezigheden, via via ergens terecht. Ik kom zelf uit Den Haag en als ik langs De Appel rijd of fiets en ik denk de spandoeken weg, dan is het eigenlijk net een groot huis. En ga je naar binnen, dan is er ineens die droomwereld in de theaterzalen, maar ook in de foyer. Ik zou er wel mijn stamkroeg van kunnen maken!'
'Als ik denk aan De Appel en waarin het zich onderscheidt van andere gezelschappen, denk ik onmiddellijk aan het ensemble. Je ziet dat bijna niet meer. Die hechtheid, het is net een familie. Het sociale, de gezamenlijke passie die men hier deelt. De gemeenschappelijke drive om echt mooie dingen te maken. Het publiek te laten zweven. Je krijgt bij De Appel niet het schouwburggevoel, het heeft juist een informele sfeer. Dat maakte het een stuk toegankelijker. Het komt vooral door de ruimte en de locatie: het idee dat het gebouw ooit een paardentramremise was. Het is net als bij Carré waar je ook het idee krijgt dat je de stront van de dieren die optraden, nog kan ruiken.'
