|
|
|
 |
|
Week 3 - Zien spelen... Yorick leest z'n eigen blog voor...
Dat deze blog een goudmijntje is, staat niet helemaal als een paal boven water. Elke week ga ik achter mijn schrijftafel zitten, laat het besef dat ik gesubsidieerd ga zitten schrijven goed tot me doordringen, en begin aan het maken van een verhaal. Zodra dat af is, neem ik het voor de toets der kritiek mee naar de repetitie, en lees het voor aan Aus, Hugo en Isabella. Tot op heden altijd met succes.
Daarna wordt ervoor gezorgd dat het op de site van De Appel terecht komt, en op de Facebook-evenementenpagina. En dan is het aan u, lezer, om er op eigen initiatief naar op zoek te gaan. Mocht deze blog nu niet gesubsidieerd zijn (in dit geval is dit zo omdat ik voor De Appel werk, en zij gesubsidieerd wordt), dan had ik waarschijnlijk meer mijn best moeten doen om ervoor te zorgen dat veel mensen dit zouden lezen. Ik zou moeten zorgen dat dit schrijven zulk een kwaliteit heeft, dat mensen ervoor willen betalen.
Maar nu, zodra ik dit gezegd heb, gebeurt er iets geks. Waar u eerst onbevangen, hopelijk geamuseerd en soms verwonderd, had zitten lezen, leest u nu vanuit de mogelijkheid dat ik zou schrijven met een kwaliteit waarvoor u zou willen betalen. En opeens gaat er een heel ander waardesysteem werken. De economische stem in uw hoofd wordt wakker. En zodra die mee gaat praten, ben ik als kunstenaar verloren. Of ik moet prints voor boterhammentrommels, melkbekers en rugzakken gaan ontwerpen.
Nu zal ik kort een slaapliedje zingen, om uw economische stem weer in slaap te sussen:
Rock-a-by baby on the tree top,
When the wind blows,
the cradle will rock.
When the bough breaks
the cradle will fall
- And down will come baby, cradle and all.
Zo, we varen weer op 'internationale wateren', als u begrijpt wat ik bedoel. Hier zal ik u wat meer vertellen over Aus Greidanus jr. Althans, wat ik van hem weet.
Hij heeft al eerder geregisseerd; Rhinocerocity naar een stuk van Ionesco bij De Appel, Kätzelmacher van Rainer Werner Fassbinder op de Toneelacademie Maastricht. Maar deze 'kapitein' is van huis uit acteur.
In de repetities is hij dan ook een echte acteurs-regisseur. Dat wil zeggen: hij denkt mee met zijn acteurs, en regisseert vanuit het motto 'spelen kunnen jullie wel' (dat hij overigens leent van zijn leermeester Johan Simons). Mocht u de kans hebben gehad bij één van de repetities aanwezig te zijn, dan zou u volmondig beamen dat Hugo en Isabella deze manier van werken op prijs stellen.
Sinds deze week zijn we klaar met het herbewerken van de tekst, is er een definitief script, kennen de acteurs hun tekst al tot de bom, en zijn we begonnen aan spelrepetities, oftewel ' de vloer'
In deze fase is Aus in zijn nopjes. 'Hugo en Isabella zien spelen, doet spelen', zegt het oude spreekwoord, maar dat is dan ook echt waar. Als wij aan de kant zitten, zien wij geen Hugo en Isabella meer. Ze hebben een bescheiden dikmaakpak aan, en zijn gekleed volgens de eerste mode (in tegenstelling tot 'de laatste' dus).
Ze zijn nu James en Hilda. En ze zijn constant bezig. Dat hebben we na twee spelrepetities ontdekt: deze mensen zitten bijna geen moment stil. Hoe meer actie er is, hoe beter. Behalve wanneer ze in hun schuilplekje verstopt zitten.
Isabella Chapel: 'Waar krijg je nou de kans om voor je geld een kwartier verstopt te zitten achter drie deuren?'
We hebben ondertussen een tv-programma met lachband (uit de jaren '80), een radio-uitzending (uit de jaren 80), atoomwaarschuwingen (uit de jaren 80), en een krant (uit 1983). We hebben dikmaakpakken, we hebben een oefendecor en oefenrekwisieten, we hebben een definitief script...
It's the final countdown.
Hugo Maerten (tijdens de repetitie): 'Bella, jij maakte net die grap niet.'
Aus Greidanus jr. (in een moment van inzicht): 'Dit hoor je toch ook in geen enkel ander vak; 'jij maakte net die grap niet'.'
Maar geen zorgen. Wij maken straks die grap. Gesubsidieerd en wel.
n.b.
Heb de laatste zin geschreven in de tram, voor de verandering. In deze blog zit overigens een verborgen hint omtrent de reden van mijn treinreizen.