|
|
|
 |
|
film van Steven Spielberg (Dreamworks, 2004)
met Tom Hanks en Catherine Zeta-Jones.
Met deze film bewijst Steven Spielberg dat een eenvoudig verhaal, ondanks alle Hollywoodclichés, niet vrijblijvend hoeft te zijn. Deze komedie confronteert een breed publiek met één van de pijnpunten van de 21ste eeuw: hoe gaan we om met immigranten, vreemdelingen en vluchtelingen.
Victor Navorski (Tom Hanks) is een immigrant uit het kleine Oost-Europese landje Krakozhia. Hij arriveert op een vliegveld in New York. In zijn moederland is ondertussen een staatsgreep gepleegd, en nu mag hij de Verenigde Staten niet in omdat Krakozhia niet langer als staat wordt erkend. Vanwege de oorlog in zijn vaderland kan hij echter ook niet terugkeren. Er zit maar een ding op voor Navorski: het vliegveld tot zijn tijdelijke woonplaats maken. Maar de weken worden maanden. Victor raakt bevriend met werknemers van de terminal en wordt verliefd op de stewardess Amelia (Catherine Zeta-Jones). Maar hij is een doorn in het oog van Frank Dixon, die verantwoordelijk is voor het wel en wee op de terminal en dus ook voor hem.
Spielberg (regisseur): ‘Iedereen is al eens op een luchthaven geweest. Iedereen heeft wel eens oponthoud gehad op een luchthaven. Soms zit je langer te wachten op een luchthavenstoeltje in de wachtruimte dan de vlucht naar je bestemming duurt. Luchthavens zijn microsamenlevingen. Je kunt er eten, winkelen, naar het toilet gaan. Je kunt er mensen ontmoeten. Je kunt er telefoneren. Nu heeft iedereen een mobieltje. Ik bedoel; luchthavens zijn miniwerelden die vaak een juridisch niemandsland vormen. Deze Victor Navorski uit Krakozhia heeft geen paspoort, geen visum. Die zijn ingenomen door de autoriteiten van de luchthaven want zijn visum is vervallen omdat zijn land niet meer bestaat en zijn paspoort geldt niet meer. Tot ze dit uniek probleemgeval hebben opgelost zit hij vast op de luchthaven. Een dag, een week, een jaar? Dat is zijn verhaal. Bij Dreamworks komen veel scenario's binnen. Niet alleen om zelf te regisseren maar om er over te praten en te overleggen welke films we gaan maken. Dit script zat in mijn pak leeswerk voor het weekend. Ik las het op zondag nadat ik er drie had gelezen op zaterdag en twee of drie die zondag. Dit was het laatste. Ik las het en was meteen die andere vijf scripts vergeten. Ik vond het een schitterend idee. Goed uitgewerkt ook, maar vooral het idee sprak me aan. Het is echt een film voor ons en voor mensen die graag een beetje leerzaam amusement zien. (...) Ik wou dit graag regisseren. Ik voel me aangesproken door Victors verhaal. Ik kan me in hem verplaatsen. Wie heeft zich niet ooit een beetje als Victor gevoeld? Een ontheemde figuur, opzoek naar een leven. Ik heb mezelf meteen opgeworpen als regisseur.'
Sacha Gervasi (scenarist): ‘Voor mijn research heb ik op de luchthavens gebivakkeerd en zo de mensen beter leren kennen. Ik heb veel tijd doorgebracht in de Tom Bradley Terminal. Ik was verbaasd te zien hoeveel mensen daar lagen te slapen. Daarvoor moest ik toestemming vragen. Zo heb ik echt Mulroy, Enrique en Gupta (personages uit de film; onderhoudspersoneel) gevonden en ondervonden hoe aardig mensen zijn. Mensen die wisten dat ik daar rondhing maar niet wisten waarom maakten een praatje. Ze kwamen met hun koffie bij me zitten. Zo'n onwezenlijk, onherbergzaam oord, waar je zo snel mogelijk weg wilt , leek in een paar dagen op de wereld van Victor. Waar mensen elkaar echt nodig hebben, uit echte vriendschap en gemeenschapszin. Een harde wereld waar ook bijzondere dingen gebeuren. Al direct bij aankomst zag ik een keurige heer in een grijs pak met een hoed die daar gewoon wat zat te tekenen. Ik zag hem de daaropvolgende dagen weer. Bij navraag kreeg ik te horen dat hij anderhalf jaar geleden ontslagen was maar dat niet aan zijn vrouw durfde te vertellen. Veel elementen uit de film komen uit die researchperiode en de contacten met die mensen. (...) Het mooie is dat we alles fris bekijken door de ogen van Victor. Hij ziet onze wereld voor het eerst.'
Jeff Nathanson (scenarist): ‘Ik voelde me aangetrokken tot de thema's immigratie en Amerika. Het zijn actuele kwesties om te onderzoeken op dit boeiende moment in onze geschiedenis. Wat is tegenwoordig een immigrant? Hoe gaan we om met nieuwkomers, en waarom komen ze? Wat betekent het om Amerikaan te zijn in Amerika? Dat vind ik fascinerende thema's. Daarom was ik opgetogen over het script. Hiermee konden we kwesties aansnijden die volgens mij van essentieel belang zijn voor wat er hier gebeurt. (...) Zo iemand die geen kant meer uit kan is een geweldig gegeven. Het dwingt je na te denken over wat je zelf in zo'n situatie zou doen. Als je op één plek vastzit en emotioneel en maatschappelijk in een hoek zit.'
Laurie MacDonald (producer): ‘Op een echte luchthaven, en onze set had daar alles van gaat het om mensen die onderweg zijn. Zelf zijn we ook altijd onderweg. Naar het werk, of om de kinderen van school te halen. Er zijn weinig momenten van bezinning. In zekere zin fungeert Victors ‘wachttoestand' als een soort spiegel waarin mensen naar zichzelf kijken. Ik denk niet dat Victor hierdoor een ander mens wordt. Hij wordt wel verliefd en legt allerlei contacten maar het gaat erom hoe hij het leven van anderen verandert.'
Bron: The Terminal , a Steven Spielberg film, Extra's Het script, dvd Dreamworks Home Entertainment.