Motel Detroit 1
5.51u

Achtergrond 5.51u - seizoen 2006/2007

Wekelijks pendelt dramaturg Alain Pringels tussen Gent en Den Haag. Naar aanleiding van 5.51u houdt hij notities bij over het wachten op de trein.

Donderdag 8 februari

Nederland is in paniek voor de naderende sneeuwval. Ik vertrek op tijd. Als ik de stationshal binnenkom zie ik dat de trein naar Brussel niet rijdt. Ik neem plaats in de drukke wachtruimte.

Bank 1
Een jonge vrouw, met een vies groen vest en een lichtblauwe sjaal, haalt uit een flinterdun plasticzakje met blauwe visjes een broodje. Het broodje kraakt als ze erin bijt.
Naast haar een vrouw met zwart golvend haar tot op de schouders. Ze is snip verkouden en snuit voortdurend in papieren zakdoekjes. Ze zit achterover geleund op de bank, haar benen over elkaar een krantje op schoot. Voor haar op de grond staat een blauwe tas met fel oranje bloemen.

Bank 2
Een deftig gekapt heertje leest de krant. Achter zijn voeten staat een bruin leren koffertje met laptop.
Naast hem zit een oudere man. Zijn aktetas staat voor hem. Hij zit diep voorovergebogen te lezen in een Franse pocket. Zijn grote scherpe neus priemt als een bladwijzer tussen de bladzijden.

Bank 3
Een jong stel in jeans. Hij ligt languit. Zijn voeten rusten op een grote blauwe koffer die voor hem staat. Hij bladert in het tijdschrift Mountainbike. Zij, met kort rossig haar, zit voortdurend tegen hem te tetteren. Af en toe geeuwt hij een woordje terug. Ze draagt een opvallend kort roze jasje. Af en toe lachen ze samen.

Bank 4
Een jonge zwarte vrouw met lang krullend haar praat constant in haar mobieltje. Ze draagt grote bruine laarzen en enorme goudkleurige oorbellen. Ze zit languit op de bank, met haar voeten ver voor zich uit.
Naast haar zit een jonge man te luisteren naar zijn mp3-speler. Hij draagt een korte zwarte jas. Zijn hoofd wiegt zachtjes mee op de muziek.

Er komt een bedelaar de wachtruimte binnen. Hij draagt een versleten wollen muts. Zijn gezicht is verweerd, hij heeft slechts een paar bruine tanden. ‘Kunt u iets missen voor een dakloze, met al die sneeuw.' Hij heeft de weersomstandigheden vlug in zijn reclameslogan ingebouwd, gevoel voor marketing. Hij herhaalt de zin voor iedere reiziger. Hij krijgt niets.

Alain Pringels, dramaturg Toneelgroep De Appel


| Meer