Motel Detroit 1

When the wind blows

When the wind Bloggs - repetitiedagboek

Yorick StamWeek 5/6 - Stilte

Regie-assistent Yorick Stam lees z'n eigen blog voor...


Toen ik auditie deed voor de toneelacademie, gaf een mij dierbaar docent de volgende opdracht: maak op vijf systeemkaartjes, op vijf verschillende manieren de volgende zin af: 'De stilte na...'.

Ik laat hier even wat ruimte voor uw eigen verbeelding (of ervaring).

.
.
.
.
.

Ik had destijds nooit de volgende zin kunnen bedenken: 'De stilte na When the wind Bloggs week 4'. Maar hij is er absoluut geweest. Echter. Een schrijfdocente die ik ooit had gaf de volgende opdracht om tot schrijven te komen: Zo vaak mogelijk en zo snel mogelijk achter elkaar de volgende zin, gebaseerd op de Griekse mythe van Atlas, steeds anders afmaken: 'Ik kan de wereld niet dragen, omdat...'

Ik kan de wereld niet dragen, omdat... Nou ja, gewoon. Jezus Christus. Dat begrijp je toch zelf ook wel?

Ik kan de wereld niet dragen, omdat ik nog niet heb ontbeten.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat er zware dingen op liggen.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat ik nu effe wat anders aan mijn hoofd heb.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat het kabinet Rutte zegt: 'Laat maar vallen'.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat de wereld draait door.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat er mensen zijn die geloven.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat er zoveel ongerechtigheid en gruwelijkheden op bestaan.
Ik kan de wereld niet dragen, omdat Eric Lucassen heeft gezegd dat ie me een rotschop komt verkopen als ik het wel doe.

Ik kan de wereld niet dragen, omdat ik eerst nog even koffie moet zetten voor Aus Greidanus jr., mijn essay af moet maken, het derde en vierde bedrijf van 'Yvonne, Prinses van Bourgondië' moet bewerken, mijn regieconcept voor 'Blauwbaards Burcht' moet bedenken en trouwens ook dringend zangers moet regelen, en muzikanten, en niet te vergeten een plek om te repeteren, shit, ik nog een speler moet zoeken voor mijn amateurregie wat ik bijna alweer vergeet, mijn rekeningen moet betalen, mijn regieconcept voor 'Kasimir en Karoline' moet voorbereiden, mijn familie niet moet vergeten maar ook niet aan volgend jaar te denken want hoe ga ik in godsnaam geld verdienen, en omdat mijn vriendin liever niet heeft dat ik met 'zomaar een hemellichaam' in mijn armen ronddartel.

De stilte na...

Dit weekend kwam ik een vrouw tegen die zich zogezegd 'vrij bewoog binnen maatschappelijke conventies'. Eerst zag ik vooral een wat kleine, gedrongen vrouw, met veel grijs haar, een ronde neus en wat dikke grijze haren op de kin. Ze schudde mij de hand, en met terugwerkende kracht - nadat ik verteld had dat ik regisseur word - vond ze mijn handdruk bijzonder slapjes.
Ze wilde toen een test met me doen. Ze zei niets. Ze hield enkel haar rechterhand op schouderhoogte voor zich, en ik moest mijn rechterhand daar tegenaan leggen. Ze begon toen met haar hand te bewegen, alle richtingen op. Eerst hield ik dat een fractie van een seconde tegen, denkende aan haar opmerking over mijn slappe handdruk, maar meteen daarna dacht ik aan de 'volg-oefeningen' die ik op school had gehad, waarbij je je eigen initiatief laat varen, en er een harmonie ontstaat, en liet ik mijn hand losjes tegen de hare aan, en probeerde haar hand zo goed mogelijk te volgen - wat aardig lukte.
Toen was ze klaar. Ze vertelde me dat ze dacht dat ik iemand was die in het begin de neiging had 'nee' te zeggen, maar zodra ik toegaf, ik me willoos liet meevoeren.

De stilte na de confrontatie door een onbekende.

Natuurlijk is deze conclusie voor de hand liggend, en is het verloop van de 'test' bepaald door allerlei factoren. Maar voor een deel had die vrouw gelijk.
En ik ben er trots op dat ik dat kan zeggen. Ik ben trots op de mate van zelfreflectie die ik heb, die ik durf te hebben. Vaak zou wat minder me meer vooruit helpen binnen de wetten van onze wereld, maar ik kan niet anders. Het is voor mij de enige eerlijke weg.

Ik ben benieuwd in welke mate James en Hilda Bloggs zich bewust zijn, en willen zijn, van wie ze echt zijn. Of dat ze, en dat denk ik eerder, zich gewoontegetrouw voegen naar een ideaalbeeld dat ze hebben. Of dat hen is opgelegd. De enigen die deze vraag op dit moment kunnen beantwoorden zijn Hugo Maerten en Isabella Chapel. Zij geven vorm aan onze James en onze Hilda.
Misschien moet ik 's ochtends maar eens aan Hugo vragen of ik met hem ook de test met de hand mag doen, en 's middags aan James hetzelfde. En dan kijken of er verschil is...

| Meer