|
|
|
 |
|
Week 4 - NovemberYorick leest z'n eigen blog voor...
Het rijdt langs omgeploegde akkers, vaalgele velden; stormt door bossen en steden; raast over kilometers rechtgebogen staal. De trein waar ik in zit koerst af op Den Haag. Heeft u wel eens in de trein gezeten? Waardeert u de trein? En hoe zit het met de trein waar we met z'n allen in zitten? Waar ploegen we doorheen, hoe snel gaan we en zijn we nog te stoppen?
Op radio Klara (een Vlaamse zender voor klassieke muziek) zenden ze, nu het november is, elke dag een muzikale sterfscène uit. Vandaag was de tijd rijp voor Suor Angelica, uit de opera Il Trittico van Puccini. Zij neemt een giftig kruidenmengsel, is aldus stervende, maar dan gaan op wonderbaarlijke manier de poorten van de kapel open, en verschijnt Maria met een aantal engelen. Zij hebben het jong gestorven zoontje van Suor Angelica, bij zich. Angelica zucht nog twee keer, en gaat dan herenigd met haar zoontje de hemel in.
Kent u het boek Het lijden van de jonge Werther van Goethe? Werther wordt tot over zijn oren verliefd op een vrouw die al verloofd is. Ondanks zijn verstand blijft hij zichzelf kwellen door in haar buurt te blijven, en zijn verliefdheid steeds hoger op te voeren, wat hem tot waanzin drijft. Wanneer de herfst op haar einde loopt, leent hij de pistolen van haar echtgenoot, schrijft een afscheidsbrief en schiet zichzelf door zijn kop.
Romeo en Julia. Zij zijn kinderen van rivaliserende families, maar worden buitensporig verliefd. Ze krijgen elkaar, maar niet voor lang. ‘What light through yonder window breaks?' Tja. Julia neemt een nepgif, waardoor ze 24 uur lang dood lijkt, maar Romeo weet dat niet; denkt dat ze echt dood is. Hij zet de gifbeker aan zijn lippen, drinkt gulzig en sterft, waarop een ontwaakte en nu wanhopige Julia zijn dolk door het jonge meisjeshart raust.
Verderf, verderf, rusteloze zielen, klaaglijke viool van Vivaldi. De herfst. Toch is De Herfst van Vivaldi's Vier Seizoenen behoorlijk vrolijk. Majestueus bijna. Zou de herfst met al haar kleuren, overweldigende vergankelijkheid en geur van vergane glorie té groot zijn voor ons? Hoe moeten wij ons verhouden tot al die eindigheid? Het is in ieder geval niet makkelijk. De dood is altijd omgeven met rituelen, met afscheid. De mens is zich zeer bewust van het verschil tussen leven en dood. Maar in welke trein zitten wij? Hoe snel gaan we, zijn we nog te stoppen?
Het is herfst. When the wind blows - Heer, heb erbarmen. Laat de wind niet blazen, laat ons in de luwte. Laat ons blijven op dit aards paradijs. Harry Mulisch zei dat hij niet bang was voor de dood. Sterker nog, hij zei: ‘zolang ik leef zal ik nooit kunnen zeggen dat ik dood ben, dus zolang ik leef ben ik onsterfelijk.'
Maar het lichaam sterft. En wanneer dat gebeurt door de gevolgen van nucleaire fall out, weet je dat. Dan gaat het niet vlug. In ons stuk worden James en Hilda langzamerhand heel ziek. Maar ze houden elkaar op de been. Ze zeggen niet hardop tegen elkaar dat ze stervende zijn. Zolang ik leef ben ik onsterfelijk. Ook al weten we allemaal dat dat niet waar is.
Citaat van de week:
Hugo (in zijn dikmaakpak op de bank): ‘Ik droomde ook, Isabel, toen ik hier een tijdje zat, van heerlijke luie seks.'
Aus (geheimzinnig glimlachend): ‘En dat je dan ook een beetje voetbal kan kijken tegelijkertijd...'