|
|
|
 |
|
Yorick leest z'n eigen dagboek voor
Het nieuwe kabinet zit vers op de eerlijk gewonnen zetels en de bladeren vallen bruin van de bomen. Een periode van bezuiniging breekt aan. Laten we hopen dat in de lente niet alleen de bloemen en bomen opnieuw aan groei beginnen. De coalitie schreeuwt 'beter één Romein in je badkamer, dan tien voor je deur' (Aus Greidanus jr.) en deflatie heeft mijn tante ook!...
U merkt het al: ik weet eigenlijk veel te weinig van politiek om er iets over te schrijven. Maar Van Hogerhand weet mij uiteindelijk altijd te vinden. En we denken dat we elkaar kennen, Van Hogerhand en ik.
Van Hogerhand denkt dat ik een man ben van 23 jaar (dat klopt), student en dus levend op kosten van de staat (klopt ook), dat ik een levensverwachting heb van 76 jaar (klopt in principe ook). In mijn leven zal er een gemiddeld aantal momenten zijn dat ik zorg moet ontvangen, wat voor een deel door Van Hogerhand wordt betaald. Van Hogerhand ontvangt op zijn beurt elke maand geld van mij zodra ik aan het werk ga. Van Hogerhand denkt dat ik een gemiddeld IQ heb, en dat de regels voor iedereen gelden, dus ook voor mij. Van Hogerhand kent mij als nummer 120921352.
Ik ken Van Hogerhand van brieven die steevast beginnen met 'Geachte heer Stam, u heeft een betaling openstaan van ...', of 'Geachte heer Stam, in verband met een fout in het systeem vragen wij u om nogmaals onderstaand formulier in drievoud in te vullen.'
Ik ken Van Hogerhand in uniform, op het postkantoor, op het strand. Van Hogerhand die je een kneepje in je wang geeft, en zegt: 'Leuker kunnen we het niet maken (wel makkelijker)' - wat toch enigszins klinkt als een reclame voor glijmiddel voor priesters, pardon my french.
Ik ken Van Hogerhand van heel vroeger, toen mijn ouders en ik geëvacueerd moesten worden bij de watersnoodramp in Limburg in 1993. Van Hogerhand die een kat uit een boom redt, en Van Hogerhand die je hond laat afmaken als hij een peuter heeft gebeten.
Van Hogerhand ken ik van ingewikkelde zinnen, en veel te lange stiltes. Van Hogerhand met een niet-roken bordje in zijn hand, en ook niet eten, niet praten, niet oversteken en soms ook deze straat niet inrijden uitgezonderd bestemmingsverkeer.
Je kunt twee kanten op met Van Hogerhand. Je kan je er tegen verzetten, of je kan blind op hem vertrouwen. Alles wat er tussen in zit is niet aan te raden, omdat je daar maar ongelukkig van wordt.
Als theaterkunstenaars zijn wij, geloof ik, constant bezig om er voor te zorgen dat ons publiek er precies tussen in zit. Wij willen het publiek een spiegel voorhouden, zodat het de bijvoorbeeld absurde, of kortzichtige, situatie ziet waarin het verzeild is geraakt. Vaak speelt Van Hogerhand daar een belangijke rol in.
In When the wind blows schittert Van Hogerhand door afwezigheid. En James en Hilda behoren tot de categorie 'blind vertrouwen', dus het drama is duidelijk. Van Hogerhand is trouwens ook degene die de bom gooit, dus als u echt een hekel aan hem heeft, moet u zeker komen kijken.
Wij zijn ondertussen, in onze tweede week, zelf flink gebombardeerd: in het begin van de week moest Isabella ongewild aan rolinleving doen door voedselvergiftiging, Hugo kreeg aan het einde van de week fall-out verschijnselen in een verblindende pijn in zijn meniscus, en ondergetekende werd omvergeblazen door een van straling vergezelde buikgriep.
Maar dat houdt ons niet tegen. 'We moeten het juiste doen, en het goede niet laten', zoals James ons leert.
Aus Greidanus jr., tijdens een kleine crisis in de repetitie: 'Wanneer valt die bom nou eindelijk?'
En daarin staat hij niet alleen. De samenleving verhardt, zegt men. Succes deze eerste dagen van uw kabinet, Mark Rutte! Ik ken u niet, en u kent mij niet, maar zolang u geen atoombommen inzet, kan dat nog komen. Ik heb goede hoop!
n.b.
Ook als u Van Hogerhand op handen draagt moet u zeker komen kijken, u zult het ongebreideld eens zijn met James en Hilda.
Verder gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik alweer in de trein zit. Hoe dat nu toch allemaal komt - u voelt hem al hangen: dit wordt een running gag!