|
|
|
 |
|
Trojaanse Vrouwen speelt in het Griekse kamp tegen de achtergrond van de rokende puinhopen van het veroverde Troje. Centraal staat het koor van gevangen genomen vrouwen van Troje, die onder de nieuwe heersers verdeeld worden. Onder hen is ook hun koningin Hekabe. Haar man en kinderen heeft ze in de strijd verloren, ook is haar kleinkind, haar hoop op wraak, gedood en zijn haar dochters als oorlogsbuit meegenomen.Zelfs de mogelijkheid zich in de vlammen te werpen van het brandende Troje wordt haar door de nieuwe heersers ontnomen.
Euripides schreef Trojaanse Vrouwen als aanklacht tegen de eigen handelwijze van Athene op het eiland Melos, waar als gevolg van het meedogenloze imperialisme van de Griekse stadstaat de mannelijke bevolking in zijn geheel werd uitgemoord en de vrouwen en kinderen als slaven werden verkocht. Trojaanse Vrouwen geldt als één van de aangrijpendste aanklachten tegen de wreedheid en absurditeiten van de oorlog.
Euripides sloot met dit stuk aan bij een hoogst actuele discussie in het oude Athene. Al zestien jaar was de stad in oorlog met Sparta, dat ieder jaar opnieuw expedities uitstuurde die de landstreek rond Athene beroofde van haar oogsten. Athene zelf stuurde expedities uit om de bondgenoten van Sparta onder druk te zetten hun steun op te geven. Gebeurde dat niet goedschiks dan waren de Atheners niet te beroerd om, zoals op het - met Sparta bevriende - eiland Melos, de mannelijke bevolking uit te roeien en de vrouwen en kinderen als slaven te verkopen. Dat leidde in de Atheense Volksvergadering tot verhitte discussies over de zin van het voortzetten van de oorlog.
Als Euripides, nauwelijks een jaar later, zijn Vrouwen van Troje opvoert, moet hem min of meer voor ogen hebben gestaan zijn stadgenoten te confronteren met de werkelijkheid achter het gebeurde op Melos, wat dit voor de betrokkenen moet hebben betekend. Hij deed dit aan de hand van het algemeen bekende verhaal van de belegering en verovering van Troje, zoals dat door Homerus aan ons is overgeleverd. Daarbij moeten wij ons bewust zijn dat reeds voor Homerus, evenals voor Euripides' tijdgenoten, de belegering van Troje en alle verhalen daaromheen, tot een ver, duister en mythisch verleden behoorden.