|
|
|
 |
|
Çanci Geraedts wil in haar enscenering van Trojaanse Vrouwen, met alle haar ter beschikking staande middelen, het publiek háár visie op Troje laten zien. Ze maakt daarbij gebruik van hoogst onconventionele middelen. Belangrijk element is de locatie. In juni 2001 is dat het strand van Terschelling, waar de voorstelling als opening van het Oerolfestival in première gaat en in augustus van dat jaar is dat het Scheveningse strand. Zonder nu ogenblikkelijk te suggereren dat het strand van Klein Azië waar de vrouwen van Troje wachtten op hun vertrek als oorlogsbuit van het Griekse leger, te vergelijken is met de winderige Noordzeekust, is het wel een element dat bij de uiteindelijke keuze ervan heeft meegespeeld. Langzaam, trekt Geraedts ons, het publiek, steeds dieper de wereld van het getroffen Troje binnen. Daarbij reconstrueert zij niet een mogelijk verleden, maar schept daarvan een eigen beeld, met eigen fascinaties, die corresponderen met associaties van de moderne televisiekijker. Deze staan, na Srebrenica, Rwanda, de Golfoorlog en vergelijkbare gebeurtenissen, een ieder op het netvlies gebrand: de uitgebrande auto's langs de gebombardeerde wegen van Irak, smeulende, grillig opvlammende vuren; de rijen huilende vrouwen.
De voorstelling wordt opgevoerd in een 'burcht', een bouwwerk dat accommodatie biedt aan ruim achthonderd toeschouwers. Het publiek onderneemt lopend de tocht over het strand naar de plek waar het drama zich gaat afspelen. Langs zwartgeblakerde autowrakken, met in het vizier de verbeelding van die mythische plek: Troje. Archaïsche en moderne elementen zijn samengesmeed, in een nieuwe context geplaatst.
De productionele tour de force die moet worden verricht begint inmiddels proporties aan te nemen die, althans voor een 'gewoon' toneelgezelschap, gigantisch zijn. Het aantal problemen waar de Appeltechnici zich voor geplaatst zien groeit met de dag schrikbarend. Een rondreizend circus is daar op ingericht. Zij kunnen vaak nog beschikken over elektriciteitsaansluitingen, stromend water en woonwagens. Op het strand is niets, helemaal niets. Dat betekent dat alles moet worden aangevoerd of ter plaatse opgewekt. Voeg daarbij dat alles over water naar Terschelling moet worden aangevoerd, dan wordt duidelijk dat De Appel voor haar doen voor een D-dayachtige operatie staat.
Aanvankelijk waren de plannen trouwens nog ambitieuzer en werd uitgegaan van een burcht waar accommodatie geboden kon worden aan meer dan 1.000 toeschouwers. De productiekosten van een dergelijk project waren echter dermate astronomisch dat dit, zeker gezien de situatie waarin het gezelschap momenteel verkeert, meer dan één brug te ver was. Daarom werden de plannen naar een beter te realiseren niveau teruggebracht. Zonder daarbij overigens afbreuk te doen aan het basisidee.
We gaan nu uit van een ovale burcht van 30 bij 30 meter, die plaats biedt aan 800 toeschouwers. Omdat de voorstelling in de openlucht wordt gespeeld, wordt geprobeerd aan alle eventualiteiten het hoofd te bieden. Zee, wind en strand zijn onvoorspelbare elementen. Vandaar dat voorzieningen worden getroffen tegen zandstormen, geluidshinder van wind en zee, etc. Alles moet speciaal voor deze voorstelling worden ontworpen, of toepasbaar gemaakt. Zoals het 'bloedmeer' dat een mooi idee is, maar niet eenvoudig te realiseren op een strand dat per definitie wat afloopt. En dan de voorzieningen voor de ruim 70 (!) medewerkers, in de zomermaanden op een barstensvol eiland!
Eind mei 2001 vertrekken, na een half jaar voorbereiding, als eersten de technici naar Terschelling om daar kwartier te gaan maken. Zij begeleiden de containers waarin de steigers, de golfplaten, de torens, de ijzeren vloer, de kleedkamers, maskers, kostuums, aggregaten, spots, computers, geluidsapparatuur, toiletten en steigers zijn opgeslagen. Evenals natuurlijk de twaalf zitpalen waarop de twaalf slagwerkers worden geplaatst, samen met nog onnoembaar veel meer. Inclusief de Ford Thunderbird die voor deze productie werd aangeschaft en de landrover van het leger plus aanhanger. En niet te vergeten de autowrakken, die zorgvuldig eerst milieuvriendelijk zijn gemaakt, zodat er geen kans bestaat dat ze olie op het strand zullen lekken. En - uiteraard! - Het Paard. Proeven met het twaalf meter hoge gevaarte hebben geleerd dat de stabiliteit met harde wind moeilijk kan worden gegarandeerd. Maar ook daar is tegen die tijd beslist een oplossing voor gevonden.
Dan volgen begin juni 2001 de acteurs - die al vanaf april met de repetities bezig zijn - de musici en het koor van dertig vrouwen. Voeg daar ook motorcrossers, de herdershonden en de overige medewerkers aan toe, dan wordt enigszins zichtbaar wat de logistieke problemen zijn waarmee de productieleiding zich geconfronteerd ziet.
Al deze inspanningen zijn erop gericht het publiek een unieke ervaring te bezorgen. Beeldender, zintuiglijker. Daarvoor haalt De Appel alles uit de kast. Zowel tijdens het Oerolfestival op Terschelling als - dichter bij huis - in augustus 2001 op het Scheveningse strand.
(w.t.)