Tim Winkel, acteur
Tim Winkel gaat in het voorjaar van 2007 in Het woud spelen, een regie van David Geysen. Naast het acteren op toneel houdt Tim zich bezig met het zogeheten 'JaMaarCabaret', een project dat hij op dit moment in het bedrijfsleven uitvoert. 'De filosofie spreekt me heel erg aan. Wij laten mensen zien dat ze in ‘jaEn' moeten leren denken, in plaats van in 'ja, maar'. Vanwege de droge humor en de herkenbare situaties wordt er veel gelachen. Verder is ons project heel interactief. Het publiek krijgt opdrachten met casussen waarin ze in 'JaEn' moeten leren denken.'
'Het JaMaar-cabaret is een hele kale vorm van theater: je maakt weinig gebruik van theatrale middelen als belichting, decor en het publiek zit vaak dicht op je. Het wordt daardoor veel persoonlijker, wat soms best eng is. Als acteur is het soms prettig om je af te kunnen sluiten en op te gaan in een illusie.' Het cabaret is dan ook iets wat Tim 'erbij' wil blijven doen. 'Als ik alleen dit zou doen, zou ik het echte theater teveel missen.'
Met Het woud speelt Tim niet voor de eerste keer bij De Appel. 'Op mijn zestiende deed ik auditie voor een klein rolletje in Het weerzien, een trilogie , een regie van Aus Greidanus. Ik ging voor de rol van Clausje, een klein jongetje dat alleen maar irritant en treiterig gedrag vertoonde. Ik mocht auditie doen met Sacha Bulthuis, echt geweldig. Dat ging goed en ik werd één van de Clausjes; er waren er namelijk meerderen. Ook heb ik in David's eerste regie bij De Appel Don Quichote gespeeld.'
Tim juicht het toe dat een jonge regisseur als David Geysen de kans krijgt om bij De Appel te regisseren. 'David heeft een heel eigenzinnige en vernieuwende kijk op wat theater is. Hij bouwt voort op de beeldende en sprookjesachtige stijl van De Appel. Bij David krijgt dat iets grimmigs, iets rauws. Hij schuurt met de theaterwetten. Met Don Quichote hebben we wel voor wat opschudding gezorgd bij het trouwe Appelpubliek. Een enkeling liep tijdens de voorstelling weg en er kwamen boze brieven. Er was in het stuk veel naakt, grof taalgebruik, harde muziek en het had iets associatiefs. De figuur Don Quichote leeft in zo'n andere wereld, dat het verstandelijk niet altijd te begrijpen is. Het is niet een verhaal met een begin, midden en eind. Een deel van het Appelpubliek was dat misschien niet zo gewend. Maar ja, de tijden veranderen en zo hoort het ook. En aangezien De Appel graag een jong publiek wil aantrekken, denk ik dat ze daar alleen maar goed aan doen.'
