|
|
|
 |
|
Bedrog van Harold Pinter is inmiddels een stuk van 25 jaar oud. Nu het opnieuw wordt opgevoerd door De Appel blijkt niet alleen de tijdloosheid ervan, maar ook de rijkheid. Het is een blauwdruk voor alle toneelstukken over de bedrieglijkheid van relaties. Daar komt het op neer in dit ragfijne portret van drie mensen die zich hebben vastgezet in een web van bedrog.
Het stuk wordt gespeeld door Geert de Jong, Hubert Fermin en Hugo Maerten. Ze excelleren met een kale, ingetogen en technisch knappe manier van toneelspelen.
Bedrog is door dit drietal zelf vertaald en geregisseerd, en ook dat hebben ze voortreffelijk gedaan.
Veel indruk maakt Hubert Fermin als de strakke, uiterst flegmatieke Robert.
En jawel, in één enkele fractie van een seconde glinstert er iets van een beginnende traan in een ooghoek van Geert de Jong. Pinter zou het niet hebben geduld, zo'n fractie van een moment van inleving, maar het is prachtig.
Hier wordt geen Pinter gespeeld op de klassieke manier. De vele stiltes en pauzes die het script voorschrijft, zijn achterwege gelaten. Daardoor verdwijnen de dreiging en het venijn uit het stuk, ervoor in de plaats komt een lichte, berustende toon. Een verdedigbare keuze, omdat bedrog immers alle kleuren kan aannemen - van grauwgrijs tot zoet-roze.
Deze Pinter heeft dan ook wel iets weg van een Ayckbourn op z'n best.
Bij De Appel is de voorstelling het collectieve werk van de drie acteurs die spelen. Ze doen dat gehaaid en met veel gevoel voor de zwarte humor. In hoog tempo, met een bedrieglijk gemak ...
Het maakt de voorstelling licht en uiterlijk gemakkelijk verteerbaar. Maar wonderlijk genoeg benadrukt het tegelijkertijd de razendknappe psychologische precisie van Pinter.
Geert de Jong is mooi als Emma, aards, aantrekkelijk maar ook gehard door die mannenlevens die haar begeren maar net zo hard buitensluiten.
Hubert Fermin speelt de uitgever Robert, onderkoeld, met een duister, bijna nihilistisch trekje.
Hugo Maerten leeft zich uit als literair-ontdekker-van-schrijftalent Jerry, met in zijn spel bijna de 'double takes' van de klassieke filmkomedianten.
De scènes worden door elkaar gescheiden door solopiano van Thelonious Monk: mooi aansluitend door de manier waarop hij romantische evergreens harmonisch fileert en schrijnend laat dissoneren
Bedrog een voorstelling om in te lijsten.
Dingen kunnen waar en onwaar tegelijk zijn. ... een favoriet thema van toneeschrijver Harold Pinter, die er een aantal fascinerende zgn. 'geheugenstukken' aan wijdde. 'Bedrog' is zo'n stuk, in al zijn ogenschijnlijke eenvoud één van zijn briljantste.
Hubert Fermin, Hugo Maerten en Geert de Jong brengen de driehoeksrelatie weer eens tot tintelend leven bij De Appel.
Pinter op z'n best. En ook De Appel is in zeer goede doen, want de drie routiniers laten weinig van de aangereikte kansen onbenut. Licht van toon, speels van beweging en scherp geconcentreerd maken ze er een alleraangenaamst feestje van.
Omdat 'Bedrog', op één korte scène na, bestaat uit dialogen, kon het spelerstrio om beurten elkaar regisseren. Ook dat is uitstekend uitgepakt: een voorstelling om in te lijsten.