|
|
|
 |
|
Sacha Bulthuis, een vrouw met een dampkring om zich heen, een actrice die iedere ruimte kleiner maakt omdat ze zelf groot en groots is.
Beroerd is zowel kristalhelder als raadselachtig. Waanzin met een systeem.
Alles gespeeld in een berekenende vorm van emotionaliteit, nergens sentimenteel. En vol met scherpe hilarische uithalen die onweerstaanbaar op de lachspieren werken.
...het is geen ballenbak van toevalligheden, het is een ijzersterke constructie, een woord-film die Lot in het aangezicht van de naderende dood aan zichzelf en ons voorbij laat trekken.
Ik zal het slot hier niet verklappen - het is, in zijn effectieve eenvoud, gewoon té mooi voor woorden.
Theatrale poëzie
... superieur verbeeld en gespeeld
intrigerend slot
Het is een typische Rijnders-tekst, met korte zinnetjes, onverwachte schakelingen en een combinatie van verheven gedachten en alledaagse beslommeringen. Theatrale poëzie over de strijd van de eenling tegen de spoken in het hoofd.
... aldus is zij geworden tot een zonderlinge, schuchtere vrouw, gekleed in een lelijke regenjas, met verward haar, door Bulthuis superieur verbeeld en gespeeld.
Van Rijnders tekst maakt Bulthuis een partituur voor één stem, die zij bijna bezwerend vertolkt.
Rijnders teksten zijn kortaf en laten vaak ruimte voor meerdere interpretaties tegelijk. Wat Sacha Bulthuis goed van pas komt, want zij is vooral zo fascinerend omdat ze, hoeveel ze ook laat zien, bovenal één ding bewerkstelligt: dat de karakters die ze speelt, een ondoorgrondelijk geheim met zich mee blijven torsen.
Mooi? Knap? Ontroerend? Zulke omschrijvingen roept Sacha Bulthuis al gauw op.
Geen gemakkelijk rolletje speelt Greidanus, zo'n non-descript personage, maar beheerst en kundig gespeeld.
Sacha Bulthuis beeldhouwt met Rijnders tekst
Sacha Bulthuis razendknap
IJzersterke tekstbehandeling
... het is Sacha Bulthuis die de lange tekst van schrijver regisseur Gerardjan Rijnders leven moet inblazen. En dat doet ze razendknap. Ze beeldhouwt met die tekst: nonchalant, verongelijkt, woedend, gedesillusioneerd en diepdroef.
De flink zwaar-op-de-handse tekst wordt opgelicht door een paar mooie psychologische observaties van Rijnders, een aantal vlijmende teksten over leven en kunst, van magie tot alleen maar aanbieder van troost.
Maar het is Sacha Bulthuis die voor het leven in de tekst zorgt, en dat doet met een ijzersterke tekstbehandeling. Van ontluisterend naar ontroerend. Het drama zit in de spanning tussen haar en de ruimte waarin ze rondzwerft. En in de korte ontmoetingen met die man die steeds weer in regenjas opduikt: bedreigend, ongrijpbaar, vraagtekens zettend.
Het is een mooie combinatie geworden. Het chaotische dat in Rijnders teksten zo heftig kan ontroeren door onverwachte wisselingen van filosofische in alledaagse gedachtenspinsels, zit op eenzelfde manier in Bulthuis spel. Zoals zij met een verwarde blik van de hak op de tak springt alsof de gedachten ter plekke bij haar opkomen, lijkt Beroerd een zeer persoonlijk relaas.
Felle monoloog voor omgevallen mannen
... Het is heel spannend met haar mee te kijken, haar verte in. Sacha Bulthuis, klein van lijf, oogt breekbaar. Totdat ze begint te spreken. Ze laat de woordenstroom van Lot haast achteloos vloeien, maakt wat terloopse opmerkingen over dat wat ze ziet; van die aarzelende, met een tikkeltje cynisme uitgesproken, clichés over kunst die je op gang moeten brengen als je naar een tentoonstelling kijkt.
Dat is wat een groot toneelspeler met je doet, je beroeren. Dat is wat Sacha Bulthuis, een groot actrice, met je doet. Ze woelt in je gedachten en vooral in je gevoelens. Ze zet je met dat eerste achteloze commentaar op haar omgeving geraffineerd op het verkeerde been. Om je dan onverhoeds bij je strot te grijpen met een dwingende tekst over het gevecht met de dood.
Maar denk niet dat Sacha Bulthuis je tijd gunt om je in jezelf terug te trekken. Ze heeft je onmiddellijk weer bij je kladden. Fel, maar zonder stemverheffing.
... De tekst is veelduidiger, drijft weg van het feitelijke, raakt aan gevoelens van verwarring en roept een beeld op van het leven van een vrouw die dankzij haar zelfreflectie het laatste woord heeft.
Ook in Beroerd, heeft de dood het laatste woord. Maar de woorden van Sacha Bulthuis blijven je bij.
Beroerd ontroert
Beroerd? Vooral geroerd
Beroerd is het geslaagde resultaat van een hele reeks goede ideeën.
In de eerste plaats is het museum Beelden aan Zee een bijzonder mooie locatie voor een theatervoorstelling. Ten tweede gedijt het stuk heel goed in de beeldenexpositie, die onherroepelijk een dialoog met de spelers aangaat. Bovendien was het een uitstekend initiatief van De Appel om Gerardjan Rijnders uit te nodigen een tekst te schrijven voor de actrice Sacha Bulthuis
Aan Sacha Bulthuis kleeft de combinatie van ontroering en verwarring die ook uit de teksten van Rijnders speelt.
Observaties uit het dagelijks leven worden afgewisseld met wanhopige hartenkreten; tezamen vormen ze een aangrijpend panorama van een vereenzaamd leven.
Bulthuis geeft genuanceerd inzicht in deze labiele vrouw; ze volgt de intrigerende, maar moeilijk navolgbare gedachtekronkels alsof ze ze ter plekke bedenkt.
Aus Greidanus speelt een kleine, mooie rol als de mysterieuze man die telkens weer opduikt en haar als Magere Hein op de hielen zit.
Een mooi theatraal slotakkoord bezegelt haar einde. Beroerd? Vooral geroerd.