|
|
|
 |
|
Hoe is het idee ontstaan?
Isabella: 'Gedurende de speelperiode van de theatermarathon stonden wij elke keer te wachten totdat we als godinnen op moesten. Tijdens dat wachten keken we door een raam naar de achterburen. We begonnen toen te fantaseren over de bewoners.'
Claudine en Claudette zijn twee gluurders?
Isabella: 'Een beetje wel.'
Mees: 'Er was een boom met eksters. Jij had dat gezien. Die boom had nog geen bladeren.'
Isabella: 'Het was een paartje eksters.'
Mees: 'Ze waren een nest aan het bouwen. We keken ook naar de meeuwen en de duiven. Maar toen waaierde onze blik uit naar de buren.'
De voostelling vertrekt dus vanuit fantasieën die gebaseerd zijn op wat jullie zagen?
Mees: 'We gingen ontzettend fantaseren. Het is pure fictie. Zo willen we het in onze voorstelling graag hebben over buitenlanders. Veel mensen denken dan aan Marokkanen of Bulgaren. Wij willen het hebben over expats.'
Gaat de voorstelling over vooroordelen?
Isabella: 'Over hoe snel mensen oordelen vellen over anderen.'
Mees: 'Door te oordelen maken mensen een eigen wereld, die langzaam hun waarheid wordt en die heel veilig is.'
Isabella: ‘En vooral ook over hoe snel dat gaat. Oordelen vellen.'
Wie zijn Claudine en Claudette?
Mees: 'Ze zijn gepensioneerd. Ze tellen niet meer helemaal mee in de maatschappij. Ook al zien ze er allebei nog hartstikke goed uit. Claudine is eind zestig en Claudette is begin zeventig. Ze hebben niet veel meer te doen. Het gluren ontstaat ook een beetje uit verveling.'
Isabella: 'Volledig uit verveling.'
Mees: 'Via hun fantasieën denken ze na over hun eigen leven. Indirect kom je heel wat over ze te weten, door wat ze zeggen over de mensen die ze begluren.'
Isabella: 'Eigenlijk zijn ze doodsbang voor de moderne wereld, maar ze willen er tegelijk ook heel graag bij horen.'
Mees: 'Ze vertegenwoordigen de romantische cultuur. Zoals Alessandro Baricco dat beschrijft in zijn boek De barbaren. Ze zijn allebei hoog opgeleid. Hebben intellectuele bagage, hechten veel waarde aan kunst en cultuur en aan waarden en normen.'
Isabella: 'Maar ze voelen die moderne wereld daarbuiten en dat maakt hen bang. Daar kunnen ze niet mee om gaan. Vandaar ook hun angst en hun vraag aan elkaar: Blijf je wel bij mij?'
Mees: 'Het zijn zussen. Het gaat dus ook over familiebanden.'
Isabella: ‘Ze zitten allebei op een onbewoond eiland.'
Mees: 'En door hun ouderdom komt het levenseinde ook dichterbij. Wat gebeurt er als één van de twee wegvalt?'
Isabella: 'Er is een periode geweest dat ze het heel goed hadden. Hun tijd in Indonesië.'
Mees: 'Dat was voor hen een hele warme periode waar ze met nostalgie op terug kijken.'
Is het een locatievoorstelling?
Isabella: 'Ja, we spelen niet in het Appeltheater, maar in Pulchri Studio.'
Mees: 'Het publiek zit buiten en kijkt naar ons vanaf de straat. Wij loeren door een raam naar het publiek.'
Isabella: 'De bezoekers krijgen een koptelefoon, een verrekijker en een stoeltje.'
Is het een komedie?
Mees: 'Absoluut.'
Isabella: 'We willen twintig procent van de voorstelling vrij laten voor improvisatie. We kijken immers naar buiten. De mensen zitten op straat, waar van alles kan gebeuren. Daar willen we op in kunnen spelen. De zussen verwachten een pakketje.'
Mees: 'Een TNT pakketje.'
Isabella: 'Daar kijken ze naar uit. Letterlijk.'
En wordt dat pakketje afgeleverd?
Mees en Isabella: 'Dat verklappen we niet!'