|
|
|
 |
|
Prikkelend theater van Erik Vos.
... dit is een volwassen en fascinerende voorstelling geworden met van die typische Vossiaanse momenten van verdieping door theatraliteit.
Vos en zijn jonge acteurs maken iets beklemmends van die rij figuren die Koltès wereld bevolken. In een stijl die vooral beeldend is, niet-realistisch, met hier een daar iets absurds, en zelfs een verdekte, bijna sardonische humor. Met een opvallend sterke keus van muzikale fragmenten die die scènes verbinden.
Honderd procent levendig en doordacht theater. Je kan alleen maar hopen dat Erik Vos nog eens zo'n gastregie zal doen.
De situaties die Koltès schetst zijn extreem, zijn taalgebruik is poëtisch. Jorrit Ruijs in de titelrol weet daaraan tegenwicht te bieden, Karien Noordhoff slaagt er ook in, terwijl Marcel Ott een geslaagde, lichtkomische draai geeft aan zijn optreden.
Erik Vos vertaalde de tekst van Bernard-Marie Koltès voor een groot deel in flitsend fysiek spel, dat de jonge acteurs goed bekomt. Angst, verwarring, haat en verlangen: ze drukken het uit met hun lichaam, dat zich terugtrekt of in de aanval gaat, verstijft of uitzinnig danst.
Rekwisieten zijn overbodig; muziek en licht doen genoeg.
... Vos' tekstbehandeling is ingetogener dan vroeger, maar nog altijd heftig genoeg om te overtuigen.
Jorrit Ruijs als Roberto Zucco en Karien Noordhoff als het meisje spreken scherp en gedreven, Gaby Milder, Mathijs Verboom en Roos Drenth vullen de ruimte met passie.
Jorrit Ruijs maakt van die slotscène bij De Appel een hoogtepunt. Steeds sneller ronddraaiend om zijn eigen as stort hij zich in de vergetelheid. Erik Vos onderstreept dat met fraaie muziek en zorgt daarmee voor een raak slotbeeld van de voorstelling Roberto Zucco die hij maakte met elf jonge acteurs.
... wat Vos met deze jonge spelers heeft bereikt, houdt verveling buiten de deur. De acteurs bewegen en spreken met zo'n weldadig zelfvertrouwen dat ze daarmee deze quasie-realistische gebeurtenissen een bijna mythische dimensie geven. En dat is precies wat dit stuk nodig heeft.
Het is aan deze spelers te danken dat je moeiteloos meegaat in deze nachtmerrie van een man die langzamerhand steeds meer ontspoort. Erik Vos heeft niet alleen al hun talent naar boven gehaald, maar ze ook de steun gegeven van een sterke vormgeving met behulp van geluid en licht.
Het is mooi dat zo'n oude rot in het vak als Vos zich bekommert om een jonge generatie acteurs en dat hij de kans krijgt zijn kennis en talent op de jeugd over te dragen.
Jorrit Ruijs, Roos Drenth, Karien Noordhoff en al die anderen doen er zichtbaar hun voordeel mee. In een voorstelling die laat zien dat beweeglijkheid, ruimtelijk besef en stemgebruik nog te vaak worden vergeten in het theater.