|
|
|
 |
|
Dovemansoren bevestigt Schönbergers talent.
Schönberger heeft interessante dialogen in de pen, en vlecht de gekozen gespreksthema's vloeiend en muzikaal in elkaar.
Bij de uitvaart van een ooit vermaarde dirigent komt een aantal bezoekers met elkaar in contact. Dit boeiende uitgangspunt levert een onderhoudende voorstelling op.
Intrigerende muziek, waar ik met aandacht naar heb geluisterd en die ik graag nog eens zou horen.
Sacha Bulthuis speelt een grappig rolletje als vleesgeworden bewonderaarster, terwijl Paul Hoes sterk op dreef is als sigaren rokende, Matthijs hetende manager en filmproducent. Ook Hugo Maerten staat op scherp, als een cynische pianostemmer.
Schönbergers tweede stuk boeit.
Gijs de Lange debuteert nu bij De Appel met Schönbergers tweede stuk, Dovemansoren, en hij blijkt perfect op zijn plaats bij dit gezelschap. Zijn toon past bij De Appel, hij weet de acteurs tot ingetogen spel te verleiden. Dat is verfrissend.
In Dovemansoren toont Schönberger zich opnieuw een meester van de ironie.
Schönberger had de luxe dat hij de teksten op de huid van de acteurs kon schrijven. Mede daardoor komen Sacha Bulthuis als oude fan, Hugo Maerten als clowneske pianostemmer en Paul Hoes als ranzige impresario goed uit de verf.
In een aantal scènes raakt Schönberger het niveau van grote voorbeelden als Botho Strauss of Thomas Bernhard.
Schönberger lardeert zijn tekst met rake observaties over de kunstwereld en lekker vlotte dialogen.
Belangrijke clou's worden verpakt in - prachtig door de schrijver op muziek gezette - Duitstalige aria's, ontleend aan brieven van Beethoven.
Gijs de Lange koos voor een mooie, sobere regie met een hoog filmachtig realiteitsgehalte.
Prachtig is het personage van Jenny Tazelaar, gespeeld door Sacha Bulthuis. Jenny maakt als enig karakter een verrassende ontwikkeling door, dankzij Bulthuis' uitmuntende spel.
Schönberger heeft een goed gevoel voor brutaliteit. Soms moest ik aan de tirades van Thomas Bernhard tegen de toneelspelers denken.
Het is een moedig en ook gevaarlijk spel met de wetten van drama dat Schönberger en De Appel opvoeren.
Schönberger maakt toneel als een compositie.
Je zou de toneelpersonages bijna als de verschillend gestemde instrumenten in een orkest kunnen beschouwen. Sacha Bulthuis de zwaarmoedige fagot, Hugo Maerten de spottende-boosaardige hobo, Hubert Fermin de altviool en Mirjam Stolwijk de zilveren dwarsfluit. De een na de ander goede spelers.
Sfeervol stemmenspel.
'Was het maar bij de eerste twee bedrijven gebleven, waarin taal en muziek een ongewone combinatie aangaan. Hier gebeurde iets nieuws in het theater.'