|
|
|
 |
|
foto Leo van Velzen
Geacht en dierbaar publiek
Na ruim veertig jaar is er met de première van Metamorfosen een einde gekomen aan mijn werkzaamheden bij De Appel. Terugkijkend op die uitzonderlijk lange periode werkzaam bij één bedrijf, mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ik zoveel kansen heb gekregen en met zoveel collega's heb mogen samenwerken. Acteurs, regisseurs, belichters, decorontwerpers, technici, kostuumontwerpers, schrijvers, muzikanten, schoonmakers, de kassa- en kantoormedewerkers en de vele besturen. Zij allen ben ik heel veel dank verschuldigd voor al die jaren dat zij solidair met mij optrokken. In voor- maar vooral ook in tegenspoed, want we hebben vele stormen doorstaan en regelmatig aan de rand van de afgrond gestaan.
Maar ook voor de vele hoogtepunten waren zij mede verantwoordelijk. De vele prijzen die we binnen sleepten, de grote successen, de locatievoorstellingen en de marathons.
Nogmaals diepe dank en bewondering voor hun betrokkenheid.
En dan natuurlijk u, ons publiek met als harde kern meer dan 5.000 Appelvrienden die ons altijd trouw bleven en ons op cruciale momenten te hulp schoten. U die de feitelijke basis vormt van ons bestaan als gezelschap en als kunstenaar bovenal dank aan u omdat u al die jaren bent blijven komen. Sommigen pas recent, sommigen al vanaf het eerste uur. Toen net als ikzelf nog jong en nu verwelkom ik hen met hun kleinkinderen zoals ikzelf ook als jeune premier bij De Appel binnenkwam. En nu ik als grootvader dit theater, dat zo lang mijn thuis was, met trots en een beetje weemoed verlaat om plaats te maken voor een nieuwe generatie met een nieuw elan en met nieuwe ideeën. Ik wens Arie de Mol, de nieuwe artistiek leider, alle goeds toe en hoop dat hij net zoveel gaat genieten van wat De Appel in al zijn diversiteit te bieden heeft.
‘Het niet kloppende inspireert' is door de jaren heen mijn lijfspreuk gebleven.
De grote klassieken met Shakespeare voorop waren daar meesters in. Zowel als regisseur als acteur en artistiek leider heb ik me daar altijd door laten leiden. Dat niet kloppende. In mijn teksten, in de vormgeving, de contrasten binnen de mise en scène, de tegenkleur van een rol. Met als meest extreme voorbeeld natuurlijk de eerste marathon van twaalf uur: Tantalus. In bijna alles niet kloppend. Te weinig geld, te klein ensemble, te lang stuk, te weinig repetitietijd, een bestuur met twijfels, protesterende banken, een dreigende gemeente. En dan toch dat succes. Een succes dat verplichtingen schiep om op de ingeslagen eigenzinnige weg vooral door te gaan. Mede aangespoord door u. Vaak hadden we met die eigenzinnigheid succes, een enkele keer ook niet maar dat weerhield u er niet van om terug te komen. Misschien uit nieuwsgierigheid, wellicht uit solidariteit of mogelijk uw eigen zoektocht naar het niet kloppende, op zoek naar nieuwe inzichten of het ter discussie stellen van vastgeroeste kaders.
Enfin, mijn taken binnen De Appel zitten er binnenkort op, maar hopelijk kom ik u in de toekomst nog vaak tegen. In het wild of bij een voorstelling van De Appel waar ik dan als publiek aanwezig ben. Het gaat u allen goed. Bedankt!
Aus Greidanus