Persreactie V-snaar - seizoen 2004/2005
Haagsche Courant
V-snaar verzorgd en vermakelijk
Drie jonge vrouwen in een oude Citroën. Onderweg naar een plek die maar niet dichterbij wil komen. Een en andermaal hebben ze nog 150 kilometer te gaan. Het bos langs de weg is donker. Herhaaldelijk nemen ze een afslag, passeren een brug, misschien een tunnel. Ze verdwalen, de auto doet het niet meer. Ze drinken een kopje thee; soms horen ze wat, of denken iets te horen. Langzaam gaat het ze op de zenuwen werken. Of beter, ze gaan elkaar op de zenuwen werken. Veel meer gebeurt er niet in 'V-snaar', een spel van drie jonge actrices van De Appel. Ze kregen het idee toen ze vorig jaar gezamenlijk op en neer reden tussen Den Haag en Amsterdam. Soms gebeurden er rare dingen die de fantasie van de drie in beweging zetten. In de 'road-movie-theatre-play' zoals ze 'V-snaar' noemen, blijft het hoofdzakelijk bij suggestie. Er gebeurt meer in de drie hoofden dan in de grote, donkere zaal van de Appelloods waar - heel effectief - die schaars verlichte auto staat. In een reeks korte scènes, onderbroken door fade-outs, volgen we ze op hun reis. De teksten die ze debiteren zijn vaak grappig en herkenbaar. Het verlangen naar rust, zonder mobiel, mannen en agenda. Het gehannes met een zak chips. Of de wagenziekte van een van hen. Die eigenwijze die een kortere weg weet en bijval krijgt van de ander die er ook nog nooit geweest is. Het valt niet mee na zo'n licht begin een overtuigende omslag te maken. Daarvoor is er in het begin te weinig dreiging. Echt spannend wordt het in dat duistere bos dan ook nauwelijks. Je weet: dit loopt met een sisser af. Maar het levert een uur verzorgd, soms subtiel en vermakelijk theater op. (Willem Hoogendoorn)
