|
|
|
 |
|
Superieure ironie.
Des te bewonderenswaardiger dat Jules Terlingen van diens De onverstandigen sterven uit een voorstelling maakt vol tegenwicht; met superieure ironie.
Regisseur Terlingen heeft de dubbele bodems knap en helder blootgelegd en laat De Appel-acteurs een bijna paradistisch dubbelspel spelen, tegen het groteske aan.
Waarbij Terlingen in zijn tekstanalyse fraai alle 'soundbytes' uit de tekst heeft geïsoleerd en ze, met hun eigen toon, een tegendraadse werking in de dialogen laat hebben.
Hubert Fermin in een erg mooie rol als de cynische butler, zowel ondergeschikte heer en meester van de stituatie.
De Appel en Terlingen maken er wel een voorstelling van die kijken en denken tegelijkertijd prikkelt.
Geert de Jong een formidabele actrice, die, als de zakenvrouw, er zelfs in slaagt aan Handke's abstracte bespiegelingen een zekere suggestieve kracht te geven.
Handke en wij zijn daarom zeer gebaat bij spelers die de complexe, betonnen teksten doorzichtig kunnen maken. Geert de Jong, , laat superieur horen hoe dat moet, en ze wordt er in alle opzichten het draai- end rustpunt door van de voorstelling.
Hoe gedistingeerd en afstandelijk Geert de Jong deze rol ook speelt, toch zorgt ze voor een onderhuidse lading van spanning en frustratie waardoor Quitt meer wordt dan alleen een taalmachine.
Goede vondst van regisseur Jules Terlingen om van Quitt, een man bij Handke, een vrouw te maken.
Zowel de confrontaties met Quitts mannelijke collega's als met haar vrouwelijke exemplaar - boeiend rolletje van Camilla Braaksma - winnen er door aan wrijving en weerstanden, wat het stuk heel best kan gebruiken.